Sunday, July 31, 2016
Arab Delegates Including Australia Support Iranian Resistance to Lead on Stability in The Middle East
Arab Delegates Including Australia Support Iranian Resistance to Lead on Stability in The Middle East
Arab Delegates Including Australia Support Iranian Resistance to Lead on Stability in The Middle East: Paris, The Media Express - On Sunday 10 July Arab states delegates spoke out against terrorism in the Middle East region with voices from Egypt, Syria, Saudi Arabia, Palestine, Jordan, Bahrain, Tunisia, Algeria and Iraqi. Showing their support too was an Australian delegation plus supports from ...
Iranian Resistance President-elect Mrs. Maryam Rajavi meets Palestinian President, Mahmoud Abbas
Mrs. Maryam Rajavi, President-elect of the Iranian Resistance, meets President Mahmoud Abba
Iranian Resistance President-elect Mrs. Maryam Rajavi meets Palestinian President, Mahmoud Abbas: On Saturday evening, July 30, 2016, Mrs. Maryam Rajavi , President-elect of the Iranian Resistance, met with Mr. Mahmoud Abbas, President of the Palestinian Authority, and they discussed the crises in the region. President Mahmoud Abbas, at the meeting, reiterated the need to combat
Saturday, July 30, 2016
Tehran’s paranoia over opposition Free Iran rally in Paris
- Thursday, 28 July 2016 08:58
This argument intended to convince its interlocutors that the only realistic policy options are either appeasing Tehran or waging a full-fledged external war. And given the tragic experiences of recent history in the Middle East, Iran’s mullahs remain confident that appeasement looks like the more attractive option.
The Free Iran gathering in Paris on July 9 punctured Tehran’s long held narrative. According to scores of media outlets, some 100,000 Iranians and their international supporters participated in the event.
Prior to the rally, dozens of political prisoners in Iran, in courageous acts of defiance, took the risk of sending messages of support urging the participants to be their voice for change. In addition, resistance activists from across Iran in a symbolic video expressed their support for the democratic opposition. Furthermore, hundreds of youth who had fled the country over the past year were present at the rally. Their presence spoke on behalf of the new generation and families of political prisoners. This prevented the mullahs from once again denying the deep roots of the resistance in Iran.
In addition hundreds of dignitaries of different political persuasions from the US, Europe, and the Middle East took part in the event.
Among them were such internationally-acclaimed figures as former U.S. House of Representatives Speaker Newt Gingrich, former Governor and Democratic Party chairman Howard Dean, former President of the European Commission Jose Manual Barroso, former Foreign Minister of Canada John Baird, and Prince Turki al-Faisal of Saudi Arabia.
This made the regime hysterical since nothing makes the mullahs more afraid than witnessing the countries in the region and their opposition to be on the same side. The event manifested that the conflict is not between the regional countries and Iran, it is not between Iranians and Arabs, and it is not between Shiites and Sunnis. Rather, it showed that the real conflict is between the Iranian regime and the peoples of Iran and the region.
Given that the event was also broadcast live by several satellite TVs including Simay-e Azadi, a media blackout and ignoring the event became untenable.
Just hours after the event concluded, Tehran lashed out, bashing the event and its message of regime change.
Who in Tehran Reacted?
Many of the Iranian regime’s top officials and figures responded publicly, attacking the National Council of Resistance of Iran, its principal constituent group the People’s Mojahedin Organization of Iran (PMOI or MEK), and the President-elect of the Iranian Resistance, Maryam Rajavi. They represented both factions of the regime - the recognized hardliners associated with Supreme Leader Ali Khamenei and the allies of so-called moderate President Hassan Rouhani. They included:
- President Hassan Rouhani
- First Vice President Eshagh Jahangiri
- Speaker of Parliament, Ali Larijani
- Foreign Minister Javad Zarif
- Ali Akbar Velayati, former Foreign Minister and Khamenei’s senior foreign policy advisor
- Judiciary chief Sadeq Larijani
- Ramazan Sharif, the spokesman of the Islamic Revolutionary Guards Corps (IRGC)
- Mohsen Rezai, the former IRGC Commander in Chief and Secretary of the Expediency Council
- Ali Younesi, special advisor to the regime’s President Rouhani, and the former Minister of Intelligence
- Amir Abdollahain, Deputy Foreign Minister for the Middle East until recently, when he was appointed as a special advisor to Ali Larijani, the Speaker of the Parliament
- Scores of Friday prayers leaders around the country including in major cities such as Tehran and Qom
Tehran lashed out against the Saudis, summoned the French Ambassador in Tehran to register an official protest and summoned the diplomat in charge of Egypt’s interest section in Tehran to protest the presence of an official delegation from the Egyptian Parliament, headed by the Vice-President of the Parliament, at the Free Iran gathering.
The regime’s officials in their remarks and assessments warned that a new era had begun in the region, with the opposition gaining influence and prominence on the international stage. They also indicated that the appeal of offering concessions to the regime was wearing off among Western policymakers as the notion of regime change by the Iranian people and their own resistance continued to gain momentum.
Over 4000 outbursts in the Iranian state media
Tehran’s reaction has been both unprecedented and hysterical, continuing unabated for 10 days. Iranian state controlled media was riddled with comments, stories, talk-shows, and interviews on the gathering and its call for regime change. As of July 24, there had been over 4000 stories in the news outfits and web sites affiliated with the Iranian regime regarding the July 9 gathering.
Regime's reaction
- Hassan Rouhani, President, the official IRNA news agency, July 17, 2016: “There are both children-killer regimes (i.e. Israel in the mullahs’ lexicon) and childlike regimes (i.e. Saudi Arabia in the mullahs’ lexicon) in the region. There are childlike regimes that are seeking the support of rotten terrorist organizations.”
- Ali Larijani, Speaker of Majlis (Parliament), Fars news agency (affiliated with the IRGC): “Another example is allowing the terrorist-killer Monafeghin (MEK) in Paris and the nonsense that was uttered by the moron Saudi official. The gathering and what was raised was so worthless and so impolite that it does not merit a response."
- Eshag Jahangiri, First Vice President, IRNA, July 13, 2016: “These countries think they are doing something big against Iran. They are trying to tell the Iranian people that they are aligning themselves with the Monafeghin (Tehran’s derogatory term for the PMOI). They should know that PMOI are unpopular in Iran, people hate them… Some upstart countries in the region think they can oppose the Iranian regime by aligning themselves with the PMOI.”
- Ali Akbar Velayati, former Foreign Minister, current foreign policy advisor to Supreme Leader Ali Khamenei, Mashregh News, (affiliated with the Revolutionary Guards), July 13, 2016: “This (PMOI) is a politically bankrupt organization and they have betrayed their own people since the inception of the group… This group does not possess the courage to come to Iran and talk to the Iranian people directly; their claims are for beyond Iran’s borders.”
- Mohsen Rezai, Secretary of the Expediency Council, former commander of the IRGC, Mehr News Agency (Affiliated with the Ministry of Intelligence), July 17, 2016: “Turki al-Faisal said in this gathering that with the help of you (PMOI), the Islamic Republic of Iran will be overthrown in the near future. This is nothing but madness and lunacy.”
- Javad Zarif Foreign Minister, Mehr News Agency, July 13, 2016: “The presence of individuals such as Turki-al Faisal in this gathering is indicative of the incompetency and naiveté of these individuals… Individuals such as John Bolton and Newt Gingrich have been attending these gatherings in the past few years. This is nothing new. This has always been their policy.”
- Sadeq Larijani, head of the Judiciary, Mehr News Agency, July 11, 2016, referring to the (PMOI’s) support in the US and some European countries: “…The French allow them to hold such a meeting and the Americans also take part in these gatherings.”
- IRGC Brigadier General Ramezan Sharif, head of public relations of the IRGC, Tasnim News Agency (affiliated with the IRGC Quds Force), July 10, 2016: “The presence of the former head of intelligence of the Saudi Royal family in the gathering of the PMOI in Paris and his expression of sympathy and empathy with them indicated a long-time bond between terrorist PMOI and the Saudi regime against the Islamic Republic.”
- Mehr News Agency, July 12, 2016: “Following the gathering of the Monafeghin (PMOI) group in Paris, Abolghsem Delfi, Director of the Western European Affairs of the Foreign Ministry, summoned the French Ambassador in Tehran to the foreign ministry and registered the strong protest of the Islamic Republic against the gathering.”
- Javad Jamali, member of the National Security Committee of the Majlis (Parliament), Mehr News Agency, July 13, 2016: “In today’s session, the statement of the National Security Committee against the gathering of the Monafeghin (PMOI), which was attended by one of the senior officials of Saudi Arabia, was prepared. In this statement the Committee condemned the PMOI gathering in Paris and urged the Foreign Ministry to take a firm and strong position and actions.”
- Amir Abdollahian, special advisor to Ali Larijani, the Speaker of the Parliament, July 10, 2016: “Saudi Arabia is trying to keep us occupied with our internal issues so we have less influence and less presence in Syria. Saudi Arabia is very much scared of the Revolutionary Guards and their presence in Syria. Because the Revolutionary Guards have been able to guard Syria against other terrorist groups of the region. I predict that Saudi Arabia will increase its military support to the Mojahedin. They want to use the Mojahedin’s international network to pressure Iran on its role in Yemen and Syria.”
- Foreign Ministry summoned the head of Egypt's Interest Section: “The head of the Egyptian interest section in Tehran was summoned to the Foreign Ministry on July 14, 2016 to receive the Islamic Republic’s strong protest against the participation of Egypt's parliamentarians at a meeting of the PMOI.”
- Khordad Website, affiliated with the “moderates”, in a July 13, 2016 article entitled “Obama’s letters to Iran were burnt in Paris”: “Just 6 months prior to Obama’s leaving office, and on the verge of the Mojahedin’s Paris meeting that was attended by U.S. and Arab past and present authorities, the policy of regime change in Iran is gaining popularity. This is a fake hope and illusion.”
- Tabnak News agency, affiliated with Mohsen Rezai, the Secretary of the Exigency Council, July 13, 2016: “Although France’s ambassador was called in to Iran’s Foreign Ministry and many Iranian officials reacted to Saudi Arabia’s support for the PMOI, and despite the fact that this meeting has been looked at from Iran’s relations with both France and Saudi Arabia, all speeches and the language of the speeches are indicative of the fact that this meeting and its content was planned not in Riyadh or Europe, but in Washington.”
- Dowlat Bahar Newspaper (affiliated with former President Mahmoud Ahmadinejad), July 10, 2016: “This year’s MEK meeting had major differences from the previous ones. The presence of Arab delegates affiliated with Saudi Arabia was a highlight. Turki al-Faisal, the former head of Saudi intelligence and Soleiman Wahdan, Deputy Speaker of the Egyptian Parliament and head of a delegation of Egyptian officials participated in the meeting. Representatives from Algeria (former Prime Minister Ahmed Ghazali) and Jordan (former Culture Minister Saleh al-qallab), Morocco, Bahrain (parliamentary committee), Kuwait, Lebanon, Yemen, Tunisia, the United Arab Emirates attended the meeting. In addition, Adrianus Melkert of the Dutch Labor Party and the former head of the UN special envoy for Iraq, former Foreign Minister Giulio Terzi of Italy were also present in the meeting.”
- Tasnim news agency (affiliated with the IRGC Quds Force), July 16, 2016: “The most significant difference of this year compared to the previous years was the identity of the guests and the participants. For the first time this year, almost all of the regime’s opponents and adversaries had gathered under one roof to review effective ways to confront Tehran.”
- Vatan-e Emrouz newspaper, wrote on July 11, 2016 that this year's meeting “possessed one significant difference with the previous meetings of this group. This group that has been removed from the terrorist groups of both Europe and U.S. had managed to have a significant presence from Saudi Arabia and other Arab countries in its meeting. Aside from the special representation of Saudi Arabia, the presence of delegations from the US, EU and some Arab countries was noticeable. There were also politicians from India and Africa in the meeting… Newt Gingrich, the former Speaker of the House of Representatives, who is very close to Donald Trump was also present in this meeting.”
- Velayat Bahar (News and analysis web site), July 11, 2016: “This meeting took place in Paris with the presence of a wide range of Iranian counter-revolutionaries.”
In around 100 days America will be witnessing a crucial election. In the meantime, much will be done on both sides of the national divide, and this year we may see more than the usual political maneuvering in the run-up to this election.Regardles...
گردهمایی بزرگ مقاومت ایران، سخنرانیهای سناتور توریسلی، تام ریچ،
فیلیپ کراولی، فرانسیس تاونزند، مارک گینزبرگ، رابرت جوزف، سعید عابدینی و
کاک بابا شیخ حسینی
سناتور رابرت توریسلی
سناتور رابرت توریسلی
سناتور رابرت توریسلی
مجاهدین، آنهایی که در عقب هستید صدایم را
میشنوید، چون به صدایتان نیازمندم، از طریق رادیو و در کمپی در بغداد صدها
وجدان شجاع در حال شنیدن این برنامه هستند و آنها میخواهند بدانند، در
حالی که جلودار جبهه جنگ علیه آخوندها برای آزادی هستند، هرگز فداکاریشان
را در کمپ لیبرتی فراموش نخواهیم کرد. خطاب به آنهایی که در کمپ لیبرتی
ایستادهاند و آنهایی که جانشان را از دست دادند، بچههای ایران نام شما را
برای هزاران سال در اذهان خود خواهند سپرد که شما ایران را آزاد کردید. در
تمامی ایران و در صحنه اینترنت و رادیوها، هزاران ایرانی صدای ما را
میشنوند و میخواهند از اینجا بدانند که بزرگترین سمبل ایرانیان آزاد در
جهان در حال حاضر در این سالن گرد آمدهاند، ایرانیبودن یا در ایران
متولد شدن معنیاش این نیست که باید فقیر بمانید، معنیاش این نیست که
فرزندان شما باید گرسنه بمانند، معنیاش این نیست که شما در ترس شبیخون
پلیس به خانههایتان بهسر ببرید، معنیاش این نیست که در ترس شکنجهشدن
باشید، ایرانیبودن معنیاش این است که شما میتوانید آزاد باشید، مانند
کسانی که در این سالن با مجاهدین حضور دارند. دوستان، سخت است که آدم تاریخ
نزدیک را ببیند، اما بهخاطر داشته باشید، شما روزی حضورتان در این سالن
را بهیاد خواهید آورد
آیا شما تسلیم خواهید شد؟ آیا فراموش خواهید کرد؟ شما هستید تا ایران آزاد را ببینید؛ و در پایان باید بگویم تاریخ هرگز فراموش نخواهد کرد، سیاهترین ادوار مردم فرانسه و لهستان را که تلاش داشتند در لندن سازماندهی کنند و سکنی گزینند، همچنین مردم آفریقای جنوبی هرگز فراموش نخواهند کرد که در دوران آپارتاید جلودار جبهه بودند. هر کسی که در این سالن حضور دارد باید بلند شود و برای مردم آلبانی کف بزند و تشکر کند که برای لیبرتی اقدام کردند. متشکریم، از آلبانی متشکریم، متشکریم از مواضعشان برای لیبرتی، متشکریم از ساکنان لیبرتی، ما هرگز فراموش نخواهیم کرد و جهان نیز هرگز فراموش نخواهد کرد.
آیا شما تسلیم خواهید شد؟ آیا فراموش خواهید کرد؟ شما هستید تا ایران آزاد را ببینید؛ و در پایان باید بگویم تاریخ هرگز فراموش نخواهد کرد، سیاهترین ادوار مردم فرانسه و لهستان را که تلاش داشتند در لندن سازماندهی کنند و سکنی گزینند، همچنین مردم آفریقای جنوبی هرگز فراموش نخواهند کرد که در دوران آپارتاید جلودار جبهه بودند. هر کسی که در این سالن حضور دارد باید بلند شود و برای مردم آلبانی کف بزند و تشکر کند که برای لیبرتی اقدام کردند. متشکریم، از آلبانی متشکریم، متشکریم از مواضعشان برای لیبرتی، متشکریم از ساکنان لیبرتی، ما هرگز فراموش نخواهیم کرد و جهان نیز هرگز فراموش نخواهد کرد.
تام ریچ – اولین وزیر امنیت ملی آمریکا
متشکرم، متشکرم از لطف شما و متشکرم،
(خامنهای) و سران دستچین شده او، از سال 1979 کشور بزرگ ایران را ویران کردهاند، همه ما میدانیم که رژیم تهران رفتار خود را تغییر نداده، از زمانی که جهان غرب را برای رفع تحریمها فریب داد و صدها میلیون دلار را در بانک مرکزی تروریسم واریز کرد. همه ما میدانیم که رژیم ایران با چنگال خود، به خفهکردن، شکنجه، تعرض و قتل اپوزیسیون سیاسی در داخل پرداخته است. آنها مرکز بیثباتی خاورمیانه هستند، از نسلکشی کنونی در سوریه تا هرج و مرج در عراق.
بهنظر میرسد رفتار سران رژیم ایران تغییر نخواهد کرد، پس زمان آن است که سران آن تغییر یابند. زمان آن است که جوامع آزاد و دموکراتیک متحد شوند در حمایت از یک ایران آزاد، ایرانی دموکراتیک، یک جمهوری بر پایه حق رأی همگانی، تضمین و حفاظت از حقوق مدنی و بشری، جدایی دین از دولت، حکومت قانون و همزیستی مسالمتآمیز با همسایگانش. شورای ملی مقاومت ایران تنها و قابل اتکاء ترین، معتبرترین و مؤثرترین جنبش دموکراتیک را بنا نهاده، با یک برنامه روشن و مشخص برای تحقق یک ایران دموکراتیک و من مفتخرم به پیوستن به شما خانم رجوی و در حمایت از این هدف. این سازمان فوقالعاده در دستان رهبری قدرتمند و الهامبخش خانم رجوی، مقاومت کرده است، مقاومت کرده است با تلاشهای مرگبار رژیم ایران جهت به سکوتکشاندن و نابودی اپوزیسیون. و همه ما میدانیم که تمامی ابزار سرکوب آنها، سنگ یا کبریت، شکست خورده و خواهد خورد برای آسیبرساندن یا ضربهزدن به این جنبش برای دموکراسی. یک رهبر بیباک دیگر در برابر تهدیدات مستمر.
ایندیرا گاندی، روزی گفت: شهادت نقطه پایان نیست، بلکه شهادت تنها یک شروع است. تقریباً 125هزار شهید هستند که شهادتشان هم یک پیام قوی به این رژیم میدهند که مبارزه برای آزادی خاموش نخواهد شد و هم یک فراخوان، فراخوانی بلند و پایدار به بقیه جهان و کشورهای دموکراتیک که برای تغییر رژیم تلاش کنند؛ تا در نتیجه شهادت و جانفشانی آنها، پسران و دخترانشان که زنده ماندهاند، بتوانند در یک ایران آزاد زندگی کنند. تمامی ما که در این سالن حضور داریم، باید تعهد خود را نسبت به مردم ایران تجدید کنیم و خستگیناپذیر به تلاشهایمان در حمایت از خانم رجوی بپردازیم و همه ایرانیانی که آزادی را به سرکوب ترجیح میدهند، حقوقبشر در برابر درد و رنج انسانی، و دموکراسی در برابر استبداد. نمیتوانم شیوهیی قابل توجهتر و مؤثرتری را تصور کنم برای واژگونساختن و تضعیف پیام و تلاشهای تروریسم و افراطگرایی اسلامی در جهان و جهت بارز کردن آن برای جامعه جهانی بهخصوص برای جهان اسلام، از اینکه رژیم استبدادی و قاتل (حاکم بر) ایران جایگزین بشود آن هم با یک ایران آزاد و دموکراتیک. جهان مکانی بهتر، امنتر، باثباتتر و صلحآمیزتر خواهد بود، با تغییر رژیم.
زمان آن است که همه ما و همه کسانی که از یک ایران دموکراتیک حمایت میکنند، به مردم ایران کمک کنیم تا (خامنهای) و دیکتاتوری مذهبی او را سرنگون کنند، برای یک ایران آزاد.
(خامنهای) و سران دستچین شده او، از سال 1979 کشور بزرگ ایران را ویران کردهاند، همه ما میدانیم که رژیم تهران رفتار خود را تغییر نداده، از زمانی که جهان غرب را برای رفع تحریمها فریب داد و صدها میلیون دلار را در بانک مرکزی تروریسم واریز کرد. همه ما میدانیم که رژیم ایران با چنگال خود، به خفهکردن، شکنجه، تعرض و قتل اپوزیسیون سیاسی در داخل پرداخته است. آنها مرکز بیثباتی خاورمیانه هستند، از نسلکشی کنونی در سوریه تا هرج و مرج در عراق.
بهنظر میرسد رفتار سران رژیم ایران تغییر نخواهد کرد، پس زمان آن است که سران آن تغییر یابند. زمان آن است که جوامع آزاد و دموکراتیک متحد شوند در حمایت از یک ایران آزاد، ایرانی دموکراتیک، یک جمهوری بر پایه حق رأی همگانی، تضمین و حفاظت از حقوق مدنی و بشری، جدایی دین از دولت، حکومت قانون و همزیستی مسالمتآمیز با همسایگانش. شورای ملی مقاومت ایران تنها و قابل اتکاء ترین، معتبرترین و مؤثرترین جنبش دموکراتیک را بنا نهاده، با یک برنامه روشن و مشخص برای تحقق یک ایران دموکراتیک و من مفتخرم به پیوستن به شما خانم رجوی و در حمایت از این هدف. این سازمان فوقالعاده در دستان رهبری قدرتمند و الهامبخش خانم رجوی، مقاومت کرده است، مقاومت کرده است با تلاشهای مرگبار رژیم ایران جهت به سکوتکشاندن و نابودی اپوزیسیون. و همه ما میدانیم که تمامی ابزار سرکوب آنها، سنگ یا کبریت، شکست خورده و خواهد خورد برای آسیبرساندن یا ضربهزدن به این جنبش برای دموکراسی. یک رهبر بیباک دیگر در برابر تهدیدات مستمر.
ایندیرا گاندی، روزی گفت: شهادت نقطه پایان نیست، بلکه شهادت تنها یک شروع است. تقریباً 125هزار شهید هستند که شهادتشان هم یک پیام قوی به این رژیم میدهند که مبارزه برای آزادی خاموش نخواهد شد و هم یک فراخوان، فراخوانی بلند و پایدار به بقیه جهان و کشورهای دموکراتیک که برای تغییر رژیم تلاش کنند؛ تا در نتیجه شهادت و جانفشانی آنها، پسران و دخترانشان که زنده ماندهاند، بتوانند در یک ایران آزاد زندگی کنند. تمامی ما که در این سالن حضور داریم، باید تعهد خود را نسبت به مردم ایران تجدید کنیم و خستگیناپذیر به تلاشهایمان در حمایت از خانم رجوی بپردازیم و همه ایرانیانی که آزادی را به سرکوب ترجیح میدهند، حقوقبشر در برابر درد و رنج انسانی، و دموکراسی در برابر استبداد. نمیتوانم شیوهیی قابل توجهتر و مؤثرتری را تصور کنم برای واژگونساختن و تضعیف پیام و تلاشهای تروریسم و افراطگرایی اسلامی در جهان و جهت بارز کردن آن برای جامعه جهانی بهخصوص برای جهان اسلام، از اینکه رژیم استبدادی و قاتل (حاکم بر) ایران جایگزین بشود آن هم با یک ایران آزاد و دموکراتیک. جهان مکانی بهتر، امنتر، باثباتتر و صلحآمیزتر خواهد بود، با تغییر رژیم.
زمان آن است که همه ما و همه کسانی که از یک ایران دموکراتیک حمایت میکنند، به مردم ایران کمک کنیم تا (خامنهای) و دیکتاتوری مذهبی او را سرنگون کنند، برای یک ایران آزاد.
فیلیپ کراولی - معاون پیشین وزارتخارجه آمریکا
خیلی متشکرم. میدانید این جا شگفتیآور است و ما در این سالن با ایدهها
و احساسات مواجهیم، در این سالن ما قدرتمندیم. سالیان است ما که در اینجا
بر روی سن هستیم برای ابراز همبستگیمان با ساکنان کمپ اشرف و لیبرتی به
اینجا آمدهایم، حمله اخیر موشکی در بغداد فقط برای ما یاد آور ضرورت
انتقال آنها به مکانی امن است.
برای آن دسته از ما که مطالعاتی در مورد خاورمیانه داریم، این یک فاجعه با حرکتی آرام است، نظم موجود از هم میپاشد. بازگرداندن خاورمیانه به وضعیت قبلی، یک نسل کار میخواهد، اما در حالی که گمان میکنیم هیچ امیدی برای منطقه وجود ندارد، ما به پاریس باز میگردیم؛ وقتی از خود میپرسیم، انرژی بازسازی خاورمیانه را از کجا خواهیم آورد، به پاریس باز میگردیم، وقتی از خود میپرسیم، ایدههای بنای یک خاورمیانه بهتر را از کجا باید بیاوریم، به پاریس باز میگردیم، به شما باز میگردیم
بسیاری از حکومتها در خاورمیانه متمرکز حفظ بقای خود هستند، این در مورد تهران و قطعاً در مورد دمشق صادق است؛ آنها در پی بهبود شرایط انسانی نیستند؛ آنها در پی حفظ قدرت هستند، بدون در نظر گرفتن ویرانی و درد و رنجی که ایجاد میکنند. ولی ما میدانیم که روزهای آنها به شمارش افتاده، متأسفانه به قدر کافی زود نخواهد بود، اما تغییر در تقدیر است. باید باور داشته باشیم که آینده به کسانی پاداش میدهد که حکومتشان نه بر پایه تلاش برای ایجاد موانع، بلکه بر پایه تلاش برای ساختن است. بر پایه بنیانی که اینجا در پاریس است، ایدههایی که شما از آن حمایت کردهاید، اراده و انگیزهای که شما نشان دادهاید، برای به سرانجام رساندن این مبارزه.
ایران دوباره بهپا خواهد خاست، بهعنوان کشوری که تحسین میشود، نه اینکه از آن بترسند؛ کشوری که از آن حمایت میشود، نه اینکه ایزوله شود؛ کشوری که منطقه را متحد میکند و تفرقه در منطقه ایجاد نمیکند؛ بهعنوان کشوری که باور دارد مردم یعنی شما باید تقویت شوند، نه اینکه سرکوب شوند.
ما از شما حمایت میکنیم و بگذارید به شما اطمینان بدهم که شما به ما انگیزه میدهید. بسیار متشکرم.
برای آن دسته از ما که مطالعاتی در مورد خاورمیانه داریم، این یک فاجعه با حرکتی آرام است، نظم موجود از هم میپاشد. بازگرداندن خاورمیانه به وضعیت قبلی، یک نسل کار میخواهد، اما در حالی که گمان میکنیم هیچ امیدی برای منطقه وجود ندارد، ما به پاریس باز میگردیم؛ وقتی از خود میپرسیم، انرژی بازسازی خاورمیانه را از کجا خواهیم آورد، به پاریس باز میگردیم، وقتی از خود میپرسیم، ایدههای بنای یک خاورمیانه بهتر را از کجا باید بیاوریم، به پاریس باز میگردیم، به شما باز میگردیم
بسیاری از حکومتها در خاورمیانه متمرکز حفظ بقای خود هستند، این در مورد تهران و قطعاً در مورد دمشق صادق است؛ آنها در پی بهبود شرایط انسانی نیستند؛ آنها در پی حفظ قدرت هستند، بدون در نظر گرفتن ویرانی و درد و رنجی که ایجاد میکنند. ولی ما میدانیم که روزهای آنها به شمارش افتاده، متأسفانه به قدر کافی زود نخواهد بود، اما تغییر در تقدیر است. باید باور داشته باشیم که آینده به کسانی پاداش میدهد که حکومتشان نه بر پایه تلاش برای ایجاد موانع، بلکه بر پایه تلاش برای ساختن است. بر پایه بنیانی که اینجا در پاریس است، ایدههایی که شما از آن حمایت کردهاید، اراده و انگیزهای که شما نشان دادهاید، برای به سرانجام رساندن این مبارزه.
ایران دوباره بهپا خواهد خاست، بهعنوان کشوری که تحسین میشود، نه اینکه از آن بترسند؛ کشوری که از آن حمایت میشود، نه اینکه ایزوله شود؛ کشوری که منطقه را متحد میکند و تفرقه در منطقه ایجاد نمیکند؛ بهعنوان کشوری که باور دارد مردم یعنی شما باید تقویت شوند، نه اینکه سرکوب شوند.
ما از شما حمایت میکنیم و بگذارید به شما اطمینان بدهم که شما به ما انگیزه میدهید. بسیار متشکرم.
فرانسیس تاونزند – مشاور امنیت ملی پیشین رئیسجمهور آمریکا
متشکرم، چرا شما ایستادهاید؟ بگذارید با این توصیف علت را بگویم، سناتور توریسلی بهدرستی از شرکای آلبانیایی ما تشکر کرد؛ برای سخاوتمندی فوقالعاده و دیپلماسییی که برای حمایت از کسانی که در کمپ لیبرتی بودند نشان دادند. سناتور توریسلی اما اشاره نکرد که ما گروهی بودیم که از آمریکا آغاز کردیم، در این میان، تنها یک نفر بود که پرتلاش و خستگیناپذیر کار کرد و بدون او نمیتوانستیم و کسی منتقل نمیشد و بدون او ادامه انتقال ساکنان برای حفاظتشان از کمپ لیبرتی به آلبانی میسر نمیشد؛ اجازه بدهید از سناتور توریسلی بهخاطر تلاشهایش تشکر و قدردانی کنیم؛
و من به شما قول میدهم که ما کارمان را تمامشده نمیدانیم، مگر اینکه آخرین نفر کمپ لیبرتی را ترک کند و آنها را منتقل کنیم؛ ما متوقف نخواهیم شد. اهمیت کارهای شما اکنون از همیشه بیشتر است؛ برای من باورنکردنی است که روحانی، فردی که ادعا میکند یک رهبر مدره است، در سه سالی که سر کار بوده، مسئول 2500 اعدام بوده است، یعنی بیش از هر کس دیگر در ایران در 25سال گذشته و بنابراین کار شما، کار خانم رجوی و اصولی که شما برای آن اینجا بهپا خاستهاید بهطور فزایندهیی اهمیت دارد. در مواجهه با خشونت افراطگرایی و رژیمهای سرکوبگر و کارهایی که میکنند، شما برای آزادی بهپا خاستهاید. شما خانم رجوی، برای برابری جنسیتی بهپا خاستهاید، در مقابل این رژیم زنستیز، شما برای آن زحمت کشیدهاید.
من به خانمهایی که امروز اینجا حضور دارند توجه کردم و خیلی مفتخرم که در کنار زنان این جنبش ایستادهام، با زنان کمپ لیبرتی؛ و وقتی کمی به اسیدپاشی علیه زنان در ایران فکر میکنم، کسانی که تهدید میشوند و سرانجام مورد حمله قرار میگیرند، میگویم، افتخار میکنم که صدای شما هستم و در کنار شما ایستادهام.
شما امروز در اینجا، کسانی که در کمپ لیبرتی هستند و قبل از آن در اشرف بودند، شما آینده ایران هستید، شما صدای ایران هستید. تهران صدای شما را امروز میشنود و جهان صدای شما را میشنود. شما موفق خواهید شد. با تشکر.
سفیر مارک گینزبرگ – سفیر پیشن آمریکا در مراکش
عید مبارک. شما دوستان من و عاملان تغییر. شما عاملان تغییر هستید. شاید
که روزی طولانی بوده باشد، اما من میخواهم با جوانان صحبت کنم که مهمترین
افراد در اینجا برای نسل آتی هستند. آنها پیام یک ایران آزاد را حمل
خواهند کرد. میخواهم همه جوانان بلند شوند و به من بپیوندند و بگویند: «ما
بهپیش خواهیم برد» . همه با هم «ما بهپیش خواهیم برد»، «ما پیروز خواهیم
شد» . شما دوستان من، عاملان تغییر هستید. افرادی که در اشرف هستند،
کسانیکه در لیبرتی هستند، کسانیکه در آنها متکی به شما هستند.. شما آینده
یک ایران آزاد هستید. بزرگترین قدرتی که در دست دارید را فهم کنید، تلفنی
که دارید، صدایتان، فراخوان برای آزادی و پیام خانم رجوی
شما دوستان جوان من باید فراخوان را بیاد آورید،
“سال آینده در تهران ”.
“سال آینده در تهران ”
“سال آینده در تهران ”.
ما فکر میکنیم که تغییر بسیار نزدیک است. بگذارید درک کنیم که توافق اتمی (با رژیم) ایران یک اجازه برای قدرتمند کردن آخوندها در ایران نیست، بلکه اجازهیی برای شماست که حکومتی را که در ایران هست نابود کنید. و لذا من یک پیام کوچک از یک شخص متواضع دارم که شما را باور دارد و فداکاریهایی که شما هر روز میکنید تا پیام را حمل کنید درک میکند تا آتشها را برپا کنید، تا آزادی را زنده نگهدارید. ضروری است که شما امید خود را از دست ندهید و عقیده خود را نگهدارید که شما از آمال دموکراتیک مردم ایران حمایت میکنید. آنها به شما متکی هستند و ما از اینکه شما حضور دارید قدردانی میکنیم. بسیار متشکرم.
شما دوستان جوان من باید فراخوان را بیاد آورید،
“سال آینده در تهران ”.
“سال آینده در تهران ”
“سال آینده در تهران ”.
ما فکر میکنیم که تغییر بسیار نزدیک است. بگذارید درک کنیم که توافق اتمی (با رژیم) ایران یک اجازه برای قدرتمند کردن آخوندها در ایران نیست، بلکه اجازهیی برای شماست که حکومتی را که در ایران هست نابود کنید. و لذا من یک پیام کوچک از یک شخص متواضع دارم که شما را باور دارد و فداکاریهایی که شما هر روز میکنید تا پیام را حمل کنید درک میکند تا آتشها را برپا کنید، تا آزادی را زنده نگهدارید. ضروری است که شما امید خود را از دست ندهید و عقیده خود را نگهدارید که شما از آمال دموکراتیک مردم ایران حمایت میکنید. آنها به شما متکی هستند و ما از اینکه شما حضور دارید قدردانی میکنیم. بسیار متشکرم.
سفیر رابرت جوزف – معاون پیشین وزیر امور خارجه آمریکا
بسیار متشکرم. افتخار بزرگی است که در این رویداد بسیار بزرگ شرکت داشته باشم و حتی افتخار بزرگتری است که یک دوست مقاومت ایران خوانده شوم. جوش و خروشی که در اینجا من احساس میکنم، جوش و خروش این گردهمایی عظیم رزمندگان آزادی بر آدمی غلبه میکند و چنین است خواست شما برای آزادی. همانطور که خانم رجوی متذکر شدند و دیگران هم گفتند، یک سال است که توافق اتمی امضا شده و رژیم ایران، رژیم آخوندها در تهران، از گذشته هم خطرناکتر است. من شکی ندارم که رژیم گزینهاش برای یک سلاح اتمی را در زمانیکه بخواهد حفظ میکند. این رژیم میلیاردها دلار برای حمایت از تروریسم، حمایت از دخالت نظامیاش در سوریه بهنفع اسد قصاب خرج میکند و این رژیم میلیاردها دلار برای حمایت از جنگهای نیابتی در یمن، لبنان، عراق و غیره خرج میکند. این رژیم همچنین از همین پول برای بیرحمی علیه مردم ایران استفاده میکند تا آنها را از آزادی محروم کند. مسیر مماشات و امتیاز دادنها به آخوندها به امید اینکه آنها مدره شوند، بهروشنی یک امید واهی و یک سیاست شکستخورده است. این رژیم نه میخواهد و نه میتواند اصلاح شود، چه از داخل و چه از خارج. این رژیم باید توسط مردم ایران سرنگون شود. ما باید رژیم را از همهجهت تحت فشار قرار دهیم. ما باید تحریمها را حفظ و تحریمهای جدیدی را برای فعالیتهای موشک بالستیک و حمایتش از تروریسم اعمال کنیم و باید هر گونه معاملاتی را با موجودیتهای سپاه پاسداران متوقف کنیم. ما باید در مقابل حضور و نفوذ (رژیم) ایران در منطقه بهطور اقتصادی، دیپلوماتیک و در صورت نیاز بهصورت نظامی بایستیم. ما باید نقض وحشتناک حقوقبشر در ایران را محکوم کنیم و به جهان نشان بدهیم که دقیقاً این رژیم برای سرکوب آمال مردم ایران چه میکند؛ و مهمتر از همه ما باید حمایت کنیم از کسانیکه بهدنبال سرنگونکردن این رژیم وحشی و جایگزینکردن آن با یک نظام دموکراتیک، غیردینی و غیراتمی هستند. شما، مقاومت ایران، وسیله این تغییر تاریخی هستید. هر چند این نیازمند فداکاریهای بسیار بیشتری از آن چیزی است که تابحال فدا کردهاید، اما این تقدیر شماست. شما آینده ایران هستید. خدا شما را حفظ کند.
از هیئت نمایندگی آمریکا تشکر میکنم و الآن میخواهم کسی را به شما معرفی کنم که شهروند آمریکا است و سال گذشته که ما اینجا جمع شدیم در زندان ایران میپوسید و ما تقاضای آزادی او را کردیم و او آزاد شد، و من مفتخرم که کشیش سعید عابدینی را به شما معرفی کنم.
سعید عابدینی
سلام، سلام بر مقاومت و آزادی
سلام، سلام بر مقاومت و آزادی. سلام بر شما دوستان خوبم و همه هیجانهای مثبت و زیباتون. حضور من اینجا ثابت میکنه که هر مقاومتی پیروز و پاینده است. آمین. کلام خداوند در کتاب افَسوسیان میگه که در مقابل شریر بایست و مقاومت کن و از تو خواهد گریخت. خوشحالم که امروز میتونیم با هم جشن بگیریم و آیندهیی برای ایران، آیندهیی آزاد و آیندهیی درخشان را. هنوز اتفاق نیفتاده ولی من ایمان دارم که این آینده رو میتونیم از الآن با شادی جشن بگیریم. قبل از اینکه آیهیی از کلام خدا بگم، می خواستم از خانم مریم رجوی تشکر کنم برای حمایتهای مستمرشون.
می خواهم با این آیه از کتاب هزیال شروع بکنم. خداوند (یاهوا) چنین میگوید. عمامه را دور کن و تاج را بردار چنین نخواهد ماند آنچه را که پست است بلند نما و آنچه را که بلند است حذف کن. و من آن را سرنگون، سرنگون، سرنگون خواهم ساخت.
و این دیگر واقع نخواهد شد تا آن کس بیاید که حق او میباشد و من آن را به وی عطا خواهم نمود. این آیه رو من روز بعد از اینکه از انفرادی زندان اوین به بند سیاسیان منتقل شدم به دیوار برج که هر کس نامهیی رو مینوشت زدم و پای اون انجیل که خبر خوش نجات انسانهاست. خبر خوش آزادی شفا و دگرگونی است رو اونجا جلوی چشم تمام اون گاردها و در واقع وزارت اطلاعات هر روز میدیدم و اون رو به برج زدم و به یاد میآرم لحظاتی رو که با دوستان عزیزمون از سازمان، از گروههای سیاسی مختلف که اینجا جا داره صدایی باشیم برای زندانیان سیاسی در بندمون، زندانیانی که مدافعان حقوق زنان هستند، حقوق کودکان، کارگران، کارمندان، زندانیان سیاسی و عقیدتی، سنی مذهبها، حلقه عرفان، هنرمندان، جالب اینجاست که ما از همه گروههای ایران توی زندان داریم. و در انتها گروه دیگه مسیحیان که خود من جزوشون بودم و اینجا میتونیم به اونها این پیغام رو برسونیم که شما فراموش نشدید و آن که تا به انتها بایسته پیروز خواهد شد. به یاد میآرم لحظهیی که وزارت اطلاعات من رو دستگیر کرد، گفت تو دیگه تمومی. اعدام. هیچوقت از زندان بیرون نمیری. ولی من امروز اینجا هستم و نشون میده که شرارت پاینده نخواهد موند. دروغ استوار نخواهد ماند. خیلی از ما ایرانیان شنیدیم که بسیاری از کشیشها کشته شدن و شهید شدن و با برنامههای ساختگی این رو به دوش در واقع مسئولیتش رو به دوش افراد سازمان مجاهدین انداختن. ولی وجود من اینجا ثابت میکنه که ما با هم یکی هستیم و همدیگر رو دوست داریم. آمین. من بر میگردم به جمله زیبای خانم مریم رجوی امروز که واقعاً لذت بردم از این جمله که ایشون گفت آزادی را در کام اژدها هم که باشد به دست خواهیم آورد. هیچگونه استبداد دینی چه از نوع یهودیت، چه از نوع مسیحیت و چه از نوع اسلام دوام نخواهد آورد.
آزادی پاینده خواهد ماند اگرچه، اگر چه قربانی و ساکریفایز اون سخت باشه، باعث بشه خیلیها به زمین بیفتند، خونهای بسیار ریخته بشه و بسیاری شکسته بشن. اما به یاد بیارین لحظهیی رو که مریم بر سر مسیح عطر رو شکست. وقتی ما میشکنیم، بوی عطر تمام خانه را پر خواهد کرد و این بوی عطر بوی آزادی، نجات، حیات، شادی، پیروزی، موفقیت و خوشکامی خواهد بود. آمین.
کلام خداوند میگوید که خداوند نزدیک شکسته دلان است. عیسای مسیح گفت اینک پشت در قلب تو ایستادم. در را میکوبم. هر که آواز مرا بشنود در قلب خود را باز کند داخل شده و با او دوستی دائمی برقرار خواهم کرد. پیغام انجیل خبر خوش انجیل چیزی نیست جز محبت خدا که یک روز در تاریخ لباس جسم پوشید بر روی زمین اومد. جان گرانبهای خودش رو داد تا هر که به اون ایمان بیاره حیات جاودانی پیدا کنه. تا هر که به او ایمان بیاره مانند او قیام بکنه. و امروز روزی است که ایران و ایرانی باید قیام بکنه تا ریشه هر گناه و شرارت بشکنه.
و این زیاد دور نیست که ما میتونیم این قیام رو در قلب خودمون در جمع خودمون و در کشور خودمون و در دنیای خودمون بهزودی ببینیم. زیرا که عیسای مسیح از مردگان قیام کرد و اون قیام رو به ما میده. باشه که قیام مردم ایران شکوفه و ثمر بیاورد. خداوند برکتتون بده.
سلام، سلام بر مقاومت و آزادی. سلام بر شما دوستان خوبم و همه هیجانهای مثبت و زیباتون. حضور من اینجا ثابت میکنه که هر مقاومتی پیروز و پاینده است. آمین. کلام خداوند در کتاب افَسوسیان میگه که در مقابل شریر بایست و مقاومت کن و از تو خواهد گریخت. خوشحالم که امروز میتونیم با هم جشن بگیریم و آیندهیی برای ایران، آیندهیی آزاد و آیندهیی درخشان را. هنوز اتفاق نیفتاده ولی من ایمان دارم که این آینده رو میتونیم از الآن با شادی جشن بگیریم. قبل از اینکه آیهیی از کلام خدا بگم، می خواستم از خانم مریم رجوی تشکر کنم برای حمایتهای مستمرشون.
می خواهم با این آیه از کتاب هزیال شروع بکنم. خداوند (یاهوا) چنین میگوید. عمامه را دور کن و تاج را بردار چنین نخواهد ماند آنچه را که پست است بلند نما و آنچه را که بلند است حذف کن. و من آن را سرنگون، سرنگون، سرنگون خواهم ساخت.
و این دیگر واقع نخواهد شد تا آن کس بیاید که حق او میباشد و من آن را به وی عطا خواهم نمود. این آیه رو من روز بعد از اینکه از انفرادی زندان اوین به بند سیاسیان منتقل شدم به دیوار برج که هر کس نامهیی رو مینوشت زدم و پای اون انجیل که خبر خوش نجات انسانهاست. خبر خوش آزادی شفا و دگرگونی است رو اونجا جلوی چشم تمام اون گاردها و در واقع وزارت اطلاعات هر روز میدیدم و اون رو به برج زدم و به یاد میآرم لحظاتی رو که با دوستان عزیزمون از سازمان، از گروههای سیاسی مختلف که اینجا جا داره صدایی باشیم برای زندانیان سیاسی در بندمون، زندانیانی که مدافعان حقوق زنان هستند، حقوق کودکان، کارگران، کارمندان، زندانیان سیاسی و عقیدتی، سنی مذهبها، حلقه عرفان، هنرمندان، جالب اینجاست که ما از همه گروههای ایران توی زندان داریم. و در انتها گروه دیگه مسیحیان که خود من جزوشون بودم و اینجا میتونیم به اونها این پیغام رو برسونیم که شما فراموش نشدید و آن که تا به انتها بایسته پیروز خواهد شد. به یاد میآرم لحظهیی که وزارت اطلاعات من رو دستگیر کرد، گفت تو دیگه تمومی. اعدام. هیچوقت از زندان بیرون نمیری. ولی من امروز اینجا هستم و نشون میده که شرارت پاینده نخواهد موند. دروغ استوار نخواهد ماند. خیلی از ما ایرانیان شنیدیم که بسیاری از کشیشها کشته شدن و شهید شدن و با برنامههای ساختگی این رو به دوش در واقع مسئولیتش رو به دوش افراد سازمان مجاهدین انداختن. ولی وجود من اینجا ثابت میکنه که ما با هم یکی هستیم و همدیگر رو دوست داریم. آمین. من بر میگردم به جمله زیبای خانم مریم رجوی امروز که واقعاً لذت بردم از این جمله که ایشون گفت آزادی را در کام اژدها هم که باشد به دست خواهیم آورد. هیچگونه استبداد دینی چه از نوع یهودیت، چه از نوع مسیحیت و چه از نوع اسلام دوام نخواهد آورد.
آزادی پاینده خواهد ماند اگرچه، اگر چه قربانی و ساکریفایز اون سخت باشه، باعث بشه خیلیها به زمین بیفتند، خونهای بسیار ریخته بشه و بسیاری شکسته بشن. اما به یاد بیارین لحظهیی رو که مریم بر سر مسیح عطر رو شکست. وقتی ما میشکنیم، بوی عطر تمام خانه را پر خواهد کرد و این بوی عطر بوی آزادی، نجات، حیات، شادی، پیروزی، موفقیت و خوشکامی خواهد بود. آمین.
کلام خداوند میگوید که خداوند نزدیک شکسته دلان است. عیسای مسیح گفت اینک پشت در قلب تو ایستادم. در را میکوبم. هر که آواز مرا بشنود در قلب خود را باز کند داخل شده و با او دوستی دائمی برقرار خواهم کرد. پیغام انجیل خبر خوش انجیل چیزی نیست جز محبت خدا که یک روز در تاریخ لباس جسم پوشید بر روی زمین اومد. جان گرانبهای خودش رو داد تا هر که به اون ایمان بیاره حیات جاودانی پیدا کنه. تا هر که به او ایمان بیاره مانند او قیام بکنه. و امروز روزی است که ایران و ایرانی باید قیام بکنه تا ریشه هر گناه و شرارت بشکنه.
و این زیاد دور نیست که ما میتونیم این قیام رو در قلب خودمون در جمع خودمون و در کشور خودمون و در دنیای خودمون بهزودی ببینیم. زیرا که عیسای مسیح از مردگان قیام کرد و اون قیام رو به ما میده. باشه که قیام مردم ایران شکوفه و ثمر بیاورد. خداوند برکتتون بده.
کاک بابا شیخ حسینی – دبیرکل سازمان خبات کردستان ایران
دوستان عزیز، مبارزان راه آزادی، عزیزانی که اینجا حضور دارید و واقعاً خسته شدید. بدین مناسبت، این مناسبت بزرگ، این گردهمایی بزرگ، از اینجا به پیشمرگان قهرمان سازمان خبات کردستان ایران درود میفرستم. به پیشمرگان، پیشمرگان قهرمانی که در مبارزه بیامان علیه دیکتاتوری آخوندی سی و شش سال تمام از زندگی از جان خود گذشتند. به مردم کردستان ایران که همیشه پشتیبان و یار و همکار سازمان خبات و مبارزه انقلابی مردم کردستان بودند.
سازمان خبات کردستان ایران با مقاومت و پایداری و با پایبندی بر اصول و موازین مبارزه پوزة آخوندها و عاملش رو به خاک مالیده.
ما بهعنوان یک تشکیلات مبارز و انقلابی همیشه به دیکتاتورها نه گفتیم و هیچگاه زیر بار ظلم و ستم نرفتیم و بهعنوان سازمان و تشکیلات پیشتاز و انقلابی نمودار تشکیلات سیاسی فرهیخته و از کار درآمده در طول مبارزه انقلابی بودهایم.
بدین مناسبت بزرگ تبریکات خودم رو به خواهر مریم و برادر مسعود عرض میکنم و امیدوارم که در آینده نزدیک همه باهم به ایرانی بزرگ برگردیم.
ما معتقدیم، ما معتقدیم راهی به جز مبارزه، راهی به جز مبارزه برای سرنگونی حاکمیت آخوندی وجود ندارد. شکی نیست که هر گونه مماشات و گفتگو با این رژیم استبدادی ضربه زدن به مبارزات سه دهه مردم ایران و کردستان میباشد.
قدرتهای جهانی با آخوندها مذاکره و مماشات کردند و امتیازهای فراوانی به آخوندها پیشکش کردند. نتیجه مماشات با آخوندها تداوم و گسترش سرکوب و دخالت در امور کشورهای منطقه، پشتیبانی همهجانبه آخوندها از تروریسم و در نهایت تداوم ساخت بمب اتمی است که بهتازگی نهادهای امنیتی کشور آلمان از سعی آخوندها برای خرید قطعات و مواد ساخت بمب اتمی پرده برداشتند. دوستان عزیز، لازم میدونم در پایان سخنانم به روح و روح شهید کاک رحمان پورکریمی، کادر فعال سازمان خبات که در چند روز گذشته به دست دژخیمان رژیم آخوندی در منطقه بوکان بهشهادت رسیدند، درود بفرستم، و همچنین به تمامی پیشمرگانی که در چند روز گذشته جان خودشان را نثار آزادی کردهاند در مناطق مختلف کردستان باز درود میفرستم.
همچنین در چند روز آینده، در چند روز آینده ششمین سالگرد فوت ماموستا جلالالدین حسینی بنیانگذار سازمان خبات کردستان ایران میباشد. ماموستا، ماموستا سید جلال جدا از اینکه بنیانگذار و دبیرکل سازمان خبات کردستان ایران بودند، یار و پشتیبان مقاومت، مقاومت ایران بودند. بعد از فوت ماموستا برادر مسعود در طی سخنانی فرمودند که بعد از قاضی محمد ماموستا سید جلال حسینی دومین شخصیت انقلابی کردستان بود.
هزاران درود بر روان پاک ماموستا سید جلالالدین حسینی و سلام و درود به برادر انقلابی و خوب و بزرگمون برادر مسعود رجوی. با تشکر.
Friday, July 29, 2016
Thursday, July 28, 2016
Iran’s Massive Crackdown On Opposition Shows The Regime’s Vulnerability and Fear
Iran’s Massive Crackdown On Opposition Shows The Regime’s Vulnerability and Fear: By: Patrick J. Kennedy Patrick J. Kennedy is a former U.S. Representative (D-RI) who currently lives in New Jersey. On July 9, the Free Iran rally near Paris attracted tens of thousands of Iranians from five continents and gained support from political leaders from many countries, including the ...
Wednesday, July 27, 2016
Iran regime's crackdown on PMOI shows its vulnerability and fear
 |
| Patrick J. Kennedy |
On July 9, the Free Iran rally near Paris attracted tens of thousands of Iranians from five continents and gained support from political leaders from many countries, including the US, several EU member nations, and the Gulf States. It also provoked the predictable ire of the Iranian regime, which has persecuted the constituent groups of the main opposition, the National Council of Resistance of Iran, since the beginnings of the Islamic Republic.
Approximately 120,000 political dissidents have been killed since 1981, most of them from the NCRI’s main constituent group, the People’s Mojahedin Organization of Iran (PMOI or MEK). Tens of thousands were put to death in the summer of 1988 alone. UN special rapporteur Ahmed Shaheed has said that this year the rate of executions reached levels not seen for more than 25 years.
Meanwhile, foreign policy analysts and critics of the Iranian regime have observed that the repression of dissent is surging to levels not seen since the end of the Iran/Iraq War, when the long-term survival of the Tehran regime was very much in doubt.
Participants in the rally underscored that Iran’s deteriorating domestic situation signals the increased vulnerability of Tehran’s leadership. Just as MEK dissidents were executed in great numbers to compensate for the weakness shown in accepting the end of the war with Iraq, the current crackdown seems aimed at making the regime look strong, despite last summer’s compromise over nuclear negotiations and the lingering social effects of the 2009 popular uprisings.
The clerical regime fears for its survival, and as with any insecure bully, that fear manifests as bluster. This was evident in a series of provocations made toward the West, including the January seizure of 10 American sailors who had strayed into Iranian territorial waters, the five illicit ballistic missile tests that have taken place since the conclusion of last summer’s negotiations, and gestures of force in the Persian Gulf.
Reacting to the rally, the Islamic Revolutionary Guard Corps even went so far as to dispatch several patrol boats to follow an American warship through the Gulf. No doubt the incident was used as a source of propaganda in Iranian state media, much like the images and video of the 10 sailors – who were released within 24 hours – were aired for weeks on end.
But such questionable propaganda victories will not do the regime much good – not as long as that propaganda is countered by an organized resistance abroad and the regime fails to win more serious victories against the resistance and its international network of supporters.
The expressions of international support for the NCRI included a speech by Prince Turki al-Faisal, an influential member of the Saudi royal family and former Saudi intelligence chief. With his declaration that Muslims around the world support the Iranian resistance “heart and soul,” he turned the annual event into a celebration of unprecedented Middle Eastern unity. In the words of Howard Dean, a former chairman of the Democratic National Committee, he “redrew the map of the Middle East.”
The extraordinary foreign support removes any doubt that the Iranian resistance is an existential threat to the clerical regime. Moreover, the Saudi capacity to unify Arab nations behind the resistance explains why Iranian officials, including Brig. Gen. Ramazan Sharif, the Revolutionary Guards Spokesman, accused Saudi Arabia, Egypt, and other powerful Arab states of “flagrantly interfering in Iran’s internal affairs.”
Such comments can only be seen as the desperate protests of a vulnerable regime. Iran has engaged in its own “flagrant interference” in the region for years. Examples include its all-out defense of Syrian dictator Bashar al-Assad, fomenting of a Shiite rebellion in Yemen, threats to instigate one in Bahrain, and empowering the crusade by former Iraqi Prime Minister Nouri al-Maliki to drive minorities out of Iraq’s government. All have stoked deep resentment, both at home and abroad.
Iran now stands to suffer the consequences of its actions, as powerful forces offer their justified support to a legitimate Iranian opposition movement. The regime’s ongoing reaction to the Free Iran rally will continue to demonstrate that it recognizes the threat to its power. As long as the world community stands firm against Iran’s violent response, we will see that it is inadequate to suppress, dissent or preserve the regime.
Gov. Tom Ridge: Iran nuclear deal was like depositing $100,000 into the central bank of terrorism
Michael Mukasey: If Iranian regime falls, there would be virtually no problems in the Middle East
Struan Stevenson: Is the Iran Nuclear Deal Going to Collapse?
Last week the Associated Press published a leaked document which showed that the deal will allow Tehran to enrich uranium 11 years after the agreement was implemented and not 15 years as previously announced. The Iranian regime reacted furiously to this revelation, claiming that the West was now guilty of violating the agreement by leaking this secret information to the media. The speaker of the Iranian regime's Parliament – Ali Larijani – has gone even further, claiming that: “The hostile measures against the nuclear deal have reached a point where Iran was left with no choice but to confront.”
The head of the Atomic Energy Organization of Iran (AEOI) Ali Akbar Salehi has said the nuclear deal stipulates that if any party violates it, then Tehran can go back to enriching uranium at an even higher capacity than before the agreement was signed, Mr. Stevenson pointed out in an article for The Diplomat on Thursday.
Mr. Stevenson wrote:
It has now become clear that the deal was quite one-sided, containing page after page of clauses relating to the lifting of sanctions, in return for which we got very little, apart from a few scant paragraphs detailing Iranian cooperation in slowing down its nuclear enrichment process for a period of up to 15 years, which we now know in fact to be much less. As far as scrutiny of the nuclear program is concerned, regular inspections by the International Atomic Energy Agency (IAEA) are limited to the Natanz site in Isfahan Province, the country’s main underground nuclear facility with over 19,000 operational centrifuges. Natanz itself was first revealed by the PMOI opposition group in 2002; until that point it had been a closely guarded secret site.
The agreement states that: “Iran will permit the IAEA regular access, including daily access as requested by the IAEA, to relevant buildings at Natanz.” The fact that only ”relevant” buildings will be accessed and only at Natanz is perhaps indicative of how Iran intends to restrict inspections to the bare minimum. The West was reassured by a clause that stated: “For 15 years, the Natanz enrichment site will be the sole location for all of Iran’s uranium enrichment related activities including safeguarded R&D.” So that’s all right then, we can trust the Iranian regime who previously hid all their nuclear facilities, to centralize their nuclear enrichment processes at one site which will be open for regular inspection! The agreement goes on to say that access is prohibited to all military sites, which of course is where most of the on-going nuclear activity is now concentrated.
It should be remembered that Iran entered into nuclear negotiations because, following the whistleblowing of the Iranian resistance, sanctions had crippled the Iranian economy. Nevertheless to capitulate to almost every Iranian demand exposed a level of weakness that has been eagerly exploited by the mullahs ever since. The lifting of sanctions released an estimated $150 billion in frozen assets, providing a windfall for a regime whose biggest export is terror; a regime which funds Hezbollah in Lebanon, Bashar al-Assad in Syria, the Houthi rebels in Yemen, and the brutal Shi’ite militias in Iraq.
Mr. Stevenson pointed out that last week the UN Secretary General Ban Ki-moon in a report criticized the Iranian regime’s regional and missile activities. The report stated that the ballistic missile launched by the Iranian regime in March was at odds with the U.N. deal and “not consistent with the constructive spirit” of the nuclear agreement.
Mr. Stevenson added: "Tension is mounting internationally as the flaws of the nuclear deal are repeatedly uncovered and Iran’s aggressive expansionist policy in the Middle East, to cover its internal fragility and weakness, is exposed. Tehran’s knee-jerk reaction to criticism is to accuse the West of violating the agreement and to call for retaliation, as was witnessed in last week’s UN Security Council when France openly criticized the Iranian regime, causing a furious reaction."
"The U.S. Congress should continue closely to monitor and adopt tough measures to make sure that Iran cannot create further regional instability, disrupting peace and threatening international security. The West must not be passive when dealing with Iran’s continuous violations of the nuclear agreement and its aggressive regional interventions, terrorism, and human rights violations. It was hard-hitting sanctions that forced the mullahs to sit down to negotiate and thus we should take a tough line by imposing new sanctions for any further violations," he added.
Struan Stevenson was a Member of the European Parliament representing Scotland (1999-2014). He was President of the Parliament’s Delegation for Relations with Iraq (2009-2014) and Chair of Friends of a Free Iran Intergroup from 2005-2014. He is now President of the European Iraqi Freedom Association (EIFA).
قتلعام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷
 |
گرمیداشت خاطره شهیدان قتل عام بر مزارشان در خاوران |
مرداد سال67 بدون شک در سینه تاریخ ایران حک شده و هرگز فراموش نخواهد شد.
این ماه از یکسو یادآور برگ زرّینی از فداکاری و وفاداری به آرمان آزادی و
پایبندی به اصول و از سوی دیگر افشاگر اوج شقاوت و بیرحمی خمینی و دار و
دسته جنایتکار حاکمش بوده و خواهد بود.
بهدنبال بهگل نشستن کشی جنگ
ضدمیهنی و سرکشیدن جام زهر آتشبس و رعشه سرنگونی، خمینی خونآشام یکی از
فجیعترین جنایات ضدبشری در تاریخ معاصر را، با قتلعام هزاران زندانی
سیاسی رقم زد.
زمینههای این کشتار هولناک و بیرحمانه که یک
توطئه سیاه برای نسلکشی فرزندان راستین مردم ایران بود، بهدستور شخص
خمینی و از سالها قبل فراهم شده بود. ماشین کشتار و قتلعام سراسری
زندانیان سیاسی از 28تیر (درست یکروز پس از سرکشیدن جام زهر آتشبس) شروع
بهکار کرد ولی تمرکز و بیشترین آمار کشتار بین 5 تا 25مرداد بود. این
کشتار در شهریورماه نیز استمرار یافت. زندانیان مقاوم و مبارز سایر گروهها
نیز در شهریورماه به خیل شهیدان قتلعام پیوستند. این کشتار تا چند ماه در
سراسر زندانهای کشور ادامه داشت. البته ادامه این کشتار به اشکال و
ترفندهای مختلف تا سال 68 ادامه یافت.
هدف اصلی، کشتار و از بین
بردن کلیه زندانیان مجاهد و مبارزی بود که طی سالیان با مقاومت قهرمانانه
خود و تحمل سرفرازانه تمامی سختیها و شکنجههای قرونوسطایی دژخیمان، برگ
زرینی از مقاومت و فداکاری را در تاریخ معاصر میهنمان رقم زده بودند.
در آن روزهای سیاه، «هیأت مرگ» خمینی مرکب از سرسپردهترین عناصر وزارت
اطلاعات، دادستانی، قوه بهاصطلاح قضاییه و سرکردگان زندانها با تمهیدات و
تدابیر شدید امنیتی، اجرای طرحی را که از سالها پیش مدنظر داشته و از
زمستان سال 66 تدارکش را در اغلب زندانهای سراسر کشور دیده بودند، بهطور
متمرکز آغاز کردند.
«هیأت مرگ» در یک مکالمه چند دقیقهای حکم
قتل مجاهدین و مبارزین اسیر را صادر میکرد. بنابه شهادت بازماندگان این
واقعه هولناک، زندگی یا مرگ یک مجاهد از سوی هیأت مرگ تنها با یک معیار رقم
زده میشد؛ اینکه مجاهد اسیر هویت خود را چگونه بیان میکند؛ «مجاهد!» یا
«منافق»! اینجا بود که حکم قتل آنان با قساوتی مافوق تصور صادر میشد،
قساوتی که با هیچیک از موازین شناخته شده رفتار با اسیران و زندانیان قابل
مقایسه نیست. این در حالی بود که تمامی اسیران، حتی بر اساس قانون خود رژیم
دارای حکم بوده و بسیاری از آنان سالها از پایان حکمشان گذشته بود.
زندانهای اوین و گوهردشت، مرکز این کشتار بودند. اما به گواهی شاهدان هیچ
زندان و شهر و روستایی از این کشتار در امان نماند. آنچنان که پس از گذشت
ربع قرن، هنوز هم ابعاد و اسرار این قتلعام هولناک در کمیّت و کیفیت
واقعیش در پرده ابهام است. هنوز خانوادههای بیشماری از سرنوشت
فرزندانشان بیخبرند! هنوز رژیم آخوندی اطلاعی از سرنوشت بیشمار زندانیان
سیاسی که نام و مشخصاتشان در زندانها و دادگاههایش ثبت شده، به
خانوادههایشان نداده است. برای مشخص شدن ابعاد این جنایت در اینجا خوب
است به افشاگری یکی از عناصر ریزشی رژیم اشاره کنیم.
این کشتار فجیع و
بیسابقه با حکم کتبی و نظارت مستقیم شخص خمینی صورت گرفت. بعد از پذیرش
قطعنامه و سرکشیدن جام زهر توسط خمینی، کلیه پاسداران و حتی کارکنان اداری
زندان در آمادهباش کامل قرار گرفتند! تمام مرخصیهای زندانبانان و کارکنان
زندان لغو گردید. ملاقات زندانیان بهطور کامل قطع شد. تلویزیون و
روزنامهها از بندها جمع شد. کلیه امکانات ارتباطی کارکنان زندان با خارج
از زندان قطع و تنها یک خط تلفن در اختیار «کمیسیون مرگ» قرار گرفت. به
تمامی کارکنان اداری، نگهبانان و پاسداران دستور داده شد تا در قتل
زندانیان شرکت نمایند، اینکار با این هدف صورت گرفت تا با آلوده کردن
کارکنان زندان به جنایت، اسرارشان برملا نگردد. تنها معدودی از شاهدان
مستقیم آن جنایت هولناک توانستند از آن قتلعام جان بدر ببرند و تعداد
اندکی از این شاهدان توانستند از جهنم آخوندها خارج شده و در مقابل مراجع
بینالمللی شهادت بدهند.
از همان هفتههای اول شروع قتلعامها،
رهبر مقاومت برادر مجاهد مسعود رجوی و سازمان مجاهدین خلق ایران، اقدام به
افشای آن و تلاش برای توقف این جنایت کردند و اعتراضات گستردهیی از طرف
مقاومت ایران صورت گرفت. بهدنبال این اقدامات و انعکاس گسترده بینالمللی،
رژیم مجبور شد دیگر نتواند در ابعاد گسترده اعدامها را ادامه دهد ولی به
شیوههای دیگر متوسل شد. یکی از این شیوهها سیاست آدمربایی و ترور
مجاهدینی بود که قصد خروج از کشور و پیوستن به ارتش آزادیبخش را داشتند،
نام برد. رژیم بعد از دستگیری این مجاهدین، مسئولیت دستگیری آنها را
بهعهده نگرفته بلکه در اقداماتی ساختگی و با ارسال نامه از طرف مجاهدین
دستگیر شده به خانوادههایشان چنین وانمود کند که این مجاهدین به سازمان
پیوستهاند و در پایگاههای سازمان در حال آموزش و... هستند، تا بدینترتیب
رد خود را گم کرده و بتواند هم با دست باز مجاهدان دستگیر شده را شکنجه و
اعدام کند و هم مسئولیت آن را برعهده نگیرد. یکی دیگر از این شیوههای
استمرار قتلعام، اعدام مجاهدین تحتعنوان قاچاقچی و... بود.
دراینجا برای نشاندادن شیوههای رژیم ضدبشری به نمونههایی از هر دو شیوه فوق میپردازیم:
سیاست «آدمربایی، ترور، پنهانکاری و فریب»!
بررسیهای دقیق آماری و انبوه اسناد و مدارک موجود، همچنین گزارشات و
مصاحبه با شاهدان عینی که توسط واحد تحقیق شهیدان قتلعام تا کنون بهعمل
آمده است؛ نشان میدهد که در سال 1366 پس از تأسیس ارتش آزادیبخش ملی
ایران. رژیم آخوندی بهمنظور مقابله با موج پیوستن و اعزام جوانان انقلابی و
زندانیان سیاسی آزاد شده، به ارتش آزادیبخش، رژیم ضدبشری از سیاست
«آدمربایی، ترور، پنهانکاری و فریب!» استفاده کرده است. با در نظر گرفتن
شرایط سیاسی–اجتماعی آن دوران، میتوان اهداف رژیم از اتخاذ این سیاست را
در دو محور زیر خلاصه کرد:
اولا: رژیم به این وسیله میتوانست از
طریق آدمربایی، ترور و قتل هواداران سازمان با موج پیوستن به ارتش
آزادیبخشملی، که در طول سال 66 و بخشی از سال 67 اوج گرفته بود، مقابله
نماید!
ثانیا: در عینحال از فشارهای بینالمللی و صدور
قطعنامههای محکومیت علیه نقض حقوقبشر در ایران از طریق برگرداندن برگ
حقوقبشر بر روی خود مجاهدین جنایت علیه بشریت را مشروع جلوه دهد!
وزارت بدنام اطلاعات آخوندی برای پیشبرد این سیاست کثیف خود از طریق فریب
خانواده فرد مفقود شده، با صحنهسازیهای خاص آخوندی، اینطور وانمود
میکرد که گویا اعضای خانواده آنها نزد مجاهدین در منطقه مرزی و یا در
دفاتر سازمان در پاکستان هستند! تا به این ترتیب از عواقب سیاسی و اجتماعی
این جنایت، خود را خلاص نمایند!
خواهر مجاهد اعظم نیاکان خواهر
بزرگتر مجاهد شهید زهرا نیاکان در نامهیی به واحد تحقیق شهیدان قتلعام
سال 67 در این باره مینویسد:
«... وقتی خانواده برای پیگیری وضعیت
زهرا به دادستانی! مراجعه میکنند دادستانی در پاسخ به خانواده میگوید:
”بروید از مجاهدین سراغ او را بگیرید آنها او (زهرا) را بردهاند»... !
در تحقیقاتی که تا کنون بهعمل آمده است نمونههای بسیاری از شهیدان را
میتوان نام برد که با همین روش سربهنیست شدهاند، از جمله شهیدان مجاهد،
ابراهیم و زهرا طاهری، زهرا نیاکان و لیلا مدائن، نرگس خانبان، سیامک
طوبایی، حسن افتخارجو، جواد تقوی قهی، محمد سلامی و بسیاری دیگر از شهیدان
که شرح گزارشات تک به تک آنها در حوصله این مقاله نیست و به هر یک در جای
خود پرداخته خواهد شد. اما برای روشن شدن این سیاست کثیف در اینجا تنها به
تشریح یک نمونه اکتفا میکنیم.
دو تن از مجاهدانی که به این
شیوه سربهنیست شدهاند ابراهیم و زهرا طاهری خواهر و برادری هستند که در
سال 66 بقصد پیوستن به ارتش آزادیبخش ملی هنگام خروج از کشور در مرز
پاکستان دستگیر و از سال 67 تا کنون هیچ اطلاعی از آنان در دست نیست! قاسم
طاهری برادر بزرگتر آنها طی گزارشی به واحدتحقیق شهیدان قتلعام67 در رابطه
با مفقود شدن برادر و خواهرش چنین مینویسد:
«... وزارت اطلاعات
ابراهیم و زهرا را که با هم در سال 66 از داخل بهسمت پاکستان میرفتند
دستگیر کرد، آنها به یک کانال آلوده وصل شده و در تور وزارت اطلاعات قرار
داشتند. وزارت اطلاعات برای اینکه رد گم کند و به خانواده بگوید که آنها
دستگیر نشدهاند بلکه به پاکستان و بعد هم به عراق! نزد مجاهدین رفتهاند،
در دو نوبت عکس دوتایی آنها را در زیر قابعکس خواهر مریم و برادر مسعود!
همراه با یک نامه دست نوشته و بدون تاریخ! برای مادرم ارسال میکند. یکبار
بهعنوان اینکه در پاکستان هستند یعنی به سلامت از کشور خارج شدند! و بار
دیگر نامهیی از عراق! یعنی اینکه آنها به سلامت در منطقه و نزد سازمان
رسیدهاند. عکسها و نامهها نزد خودم موجود است»...
قاسم در ادامه
گزارش خود به تناقض این نامه اشاره کرده و مینویسد: «... تناقض مسأله
اینجاست که من سالها پیش از آمدن آنها در منطقه بودم و بهراحتی به من
دسترسی داشتند و اگر آنان به منطقه آمده بودند من کمتر چند ساعت میتوانستم
با آنان ملاقات داشته و حداقل این بود که در یکی از این عکسها حضور
میداشتم»... قاسم طاهری در نامهاش به واحدتحقیق، بهنقل از یکی از اقوامش
نوشته است: «یک خواهر زندانی به خانوادهام گفته است که اواخر سال66 زهرا
را در بهداری اوین دیدهاند»... (با توجه به صحنه سازیهای وزارت اطلاعات در
این زمینه خانواده تصور میکرد زهرا همراه برادرش به سازمان پیوسته و در
منطقه نزد سازمان میباشند، لذا خبر دیده شدن زهرا در اوین را جدی نگرفته و
آن را اشتباه فرض کرده بودند... !»
حلقآویز در ملأعام تحت عناوین مختلف! همانطور که در سطور بالا گفته شد یکی از شیوههایی که رژیم اعدامها را
با عناوین و پوشهای مختلف ادامه میدهد حلقآویز زندانیان سیاسی تحتعنوان
قاچاقچی موادمخدر و... بود. مجموع گزارشهای بازماندگان و شاهدان قتلعام
نشان میدهد که در پاییز و زمستان سال67 (حتی در مقاطعی در سال68) بسیاری
از زندانیان سیاسی را تحتعنوان قاچاقچی موادمخدر! در دستههای7تا 20نفره
در شهرهای تهران، کرمانشاه، هرسین، ایلام، دزفول، گرمسار، ساوه، ورامین،
کرج، بریز، مشهد، بندرعباس و… بدار آویختهاند. در میدان امامحسین تهران
مجاهد شهید همایون صولتی، در حالی که 6سال از پایان محکومیتش میگذشت، به
اتهام قاچاقچی مواد مخدر حلقآویز شد. در همان صحنه پیش از اعدام به هنگام
قرائت حکم اعدام از سوی نماینده بهاصطلاح دادستان، همایون فریاد میزند:
«مردم بدانید من همایون صولتی مجاهدم و قاچاقچی نیستم» در گزارش یکی از
شاهدان صحنه چنین آمده است: ”همایون را سال 67 در میدان امام حسین تحت
عنوان قاچاقچی حلقآویز کردند ولی او موفق شد به جمعیتی که آنجا بودند این
پیام را بدهد که «مردم بدانید من همایون صولتی مجاهدم و قاچاقچی نیستم» “.
همایون به این ترتیب تا آخرین لحظات حیات پربارش دست از افشاگری برنداشت و
نقاب از چهره «دیو جماران» که خود را نماینده خدا بر روی زمین وانمود
میکرد برداشت.
از نمونههای دیگر اعدام زندانیان تحتنام
قاچاقچی، میتوان به اعدام تعدادی از هواداران مجاهدین که دارای مذهب
اهلحق بودند اشاره کرد، در بهمن ماه 1367 رژیم ضدبشری به نام قاچاقچی در
ملارد کرج، یعنی محل زندگیشان، بدار آویخت و در روزنامههای خودش هم اعلام
کرد
گردهمایی بزرگ مقاومت ایران، سخنرانیهای اینگرید بتانکور و زهره شفایی
 |
اینگرید بتانکور – کاندیدای ریاستجمهوری کلمبیا |
اینگرید بتانکور – کاندیدای ریاستجمهوری کلمبیا
متشکرم،باور کردنی نیست، تعداد زیاد جمعیت.
ابتدا میخواهم با تشکر از شما شروع کنم. این جلسه سالیانه به یک شاخص امید برای افراد زیادی در ایران تبدیل شده است. این گردهمآیی برای سالیان، حامل نور برای افرادی که در ایران تک افتادهاند، محروم و سرکوب شدهاند بوده است. افرادی که احساس میکنند در دام رژیم گرفتار شدهاند، رژیمی که انسانیت آنها و حقوق انسانی آنها را نادیده میگیرد. ما برای سالیان اینجا آمدهایم، افکار خود را بیان کردهایم، و تعهدات خودمان را گفتهایم. ما از طرف آنها جنگیدیم و از طرف آنها صحبت کردهایم.
اما امروز میخواهیم در این گردهمآیی، برعکس عمل کنیم. برای اولین بار، برای اولین بار ما خواهیم شنید و خواهیم دید، صداها و چهرههای افرادی را که در ایران در حال جنگ هستند. ما گواهی قهرمانانی را خواهیم شنید که در تاریکترین تاریکیها زندگی کردهاند، در زندانهای ایران. این یک لحظه خیلی خاص برای تمامی ما است، چون هیچکس تابهحال این تصاویر را ندیده است. این افراد تمامی خطرات را به جان خریدهاند تا این تصاویر را امروز به ما برسانند. اگر آنها دستگیر میشدند، مورد شکنجه و اعدام قرار میگرفتند. بنابراین برای ما مهم است که این کلیپ را در سکوت و با احترام ببینیم. چون آنچه را که خواهیم دید گواه رنجی است که بسیاری از ایرانیان آن را به امید تبدیل کردهاند. امیدی که تنها نیرو است که دیکتاتوری را بیاثر میکند. امید باعث میشود که دیکتاتوری کنترل خود را از دست بدهد. تصاویری که خواهیم دید، این افراد را در زندانها و در ایران نشان میدهد. تصاویری که تابحال هرگز از مرزها رد نشده است. این پیام رنج آنها برای ما است، رنجی که به نیروی سازنده امید تبدیل میشود، نماد آن گل رز سرخ است. این گلهای سرخ، امروز برای ما پیام فداکاری و شجاعت به همراه دارد آنها در جنگ برای آزادی هستند. با این گلهای رز سرخ است که این ایرانیان نسیم آزادی را به جریان میاندازند.
و با این تصاویر که خواهیم دید، یک داستان خیلی شگفتانگیز را خواهیم شنید. یک داستان انسانی. این داستان یک کودک است، یک دختر جوان 8ساله که با خانواده خودش در ایران یک زندگی عادی داشت. ولی در سن 8سالگی، تعدادی افراد مسلح در یونیفرم آمدند تا پدرش را دستگیر کنند. آنها در جلوی چشمان او پدرش را مورد ضرب و شتم قرار دادند، و وی را با خود بردند. او را برای همیشه بردند. پدر او هنوز در زندان ایران است. او الآن 18سال سن دارد. در این مدت او فقط میتوانست پدرش را 20دقیقه در هفته ملاقات کند. برای این 20دقیقه باید مثل هزاران کودک دیگر، ساعتهای طولانی در صفهای انتظار منتظر میماند، در کریدورهای باریک و تنگ رنج میکشید تا بتواند پدرش را برای 20دقیقه در هفته ببیند. امروز او با ما خواهد بود. او توانست که از مرزها عبور کند و خودش را به آزادی برساند و آن گلهای رز سرخ را با خودش بیاورد. گلهای رز پدرش را، گلهای رز تمامی زندانیان در ایران را که زندگی و خون خود را برای آزادی مردم ایران فدا کردهاند. ما برای آنها میجنگیم. برای آنها است که امروز ما در اینجا گردهم آمدهایم. برای آنها و برای (اشرفیان) ساکنان لیبرتی.
حالا با تمام وجود میخواهیم تصاویری را ببینیم که برای بار اول در غرب نمایش داده میشود.
متشکرم
معرفی پریا کهندل توسط اینگرید بتانکور
در صدای این زنان و مردان، از چهار گوشه ایران، میبینیم که مقاومت زنده است، سازمانیافته است، و قدرتمند است.
حالا به آن کودک فوقالعاده، پریا خوشآمد میگوییم. او شعله و آتش زیر خاکستر است. شعله و آتشی که این رژیم هرگز نمیتواند خاموش کند.
متشکرم
پریا کهندل:
سلام،
سلام، سلام به همه شما دوستان عزیز، واقعیتش از دیدن این صحنه آنقدر هول
شدم که نمیدونم از کجا باید شروع کنم. آخر من هر سال این برنامه را از
سیمای آزادی میدیدم، امسال اولین سالیه که اینجا تو صحنهام و از نزدیک
دارم میبینم. ولی خوب بودن کجا و از تلویزیون دیدن کجا؟ باید بگم به
اینجا بودنم خیلی افتخار میکنم و خیلی خوشحالم از پیوندم به شما دوستان و
حامیان که مثل دریای بیکران و تشنه آزادی از چهارگوشه دنیا اینجا حاضر
شدید و میخوام این شاخههای گل رو از طرف تمام جوانهای ایران که تشنه
آزادی هستن، از طرف کسانی که دیدید تقدیم این گردهمایی بکنم. من پریام.
پریا کهندل. هیجده سالمه. امروز اینجام تا صدای پدرم صالح، افتخار و
قهرمان بزرگ زندگیم باشم که بیش از ده ساله به جرم عشق به آزادی برای نسل
من توی زندانهای قرونوسطایی رژیم آخوندی مقاومت و ایستادگی میکنه و سر خم
نمیکنه. هشت سالم بود که دستگیرش کردن. ده سال فقط هفتهیی بیست دقیقه از
پشت شیشه خاک گرفته گوهردشت پدرم رو ملاقات میکردم. ولی تو همین بیست
دقیقه ما همه چیز رو برای همدیگر میساختیم. بابام پا به پای دلتنگیها و
ناراحتیهام و گریه هایم مینشست و چشم تو چشم شادیها با تمام وجود
میخندید. هنوز هم صدای خنده هاش که خش خش خراب سیمهای تلفن زندان گوهردشت
هم نمیتونست سانسورش کنه توی گوشم میپیچه و هنوز هم صداشو میشنوم. بابا
همیشه تو ناراحتیهام دلداریم میداد و حرفهایی میزد که آروم بشم. ولی من
نتونستم حتی یک بار جملهیی بگم که بتونم وقتی ناراحته آرومش کنم. وقتهایی
که هم بندیها و دوستاش رو برای حلقآویز کردن میبردن. عموهام رو میگم.
بابا میگفت تو زندان یک عالمه جوون شونزده هفده ساله دور و برشن که
بهخاطر یک اشتباه کوچک تو جوونی محکومند به اعدام. محکومند به اینکه
سالها تو زندان بمونن. بابا میگفت تو چشمهای اونا پریای هشت ساله و زهرای
یازده سالهاش رو میبینه. چقدر جای اون جوونها اینجا خالیه. چقدر جاشون
خالیه که ساعتها از حرفهای نگفته شون حرف بزنن. ولی بیسانسور. تا
حرفهاشونو فریاد بزنن. نسلی که از بچگی شاهد اعدام بود. نسلی که از بچگی
شاهد بغض بچههای کار بود و از وقتی که چشم باز کردن، توی جنگی بودن که
همچنان توش باقی هستن. مردم ایران من در جنگه. جنگ برای آزادی. جنگ برای
حق نفس کشیدن. جنگ برای ایران بدون اعدام. ایران بدون زندان. اما رژیم، اما
رژیم آخوندی هر ثانیه تلاش کرد که ما رو با خودمون هم دشمن کنه. تلاش کرد
که ما رو با ما بکشه و به ما بقبولاند که ما تنهاییم. اما ما تنها نبودیم.
ما تکیه گاهی داشتیم که توی این سالیان به ما میگفت میشه آتش بود، نه
خاکستر. می شه علیه این همه خفقان بر آشفت. تکیه گاهی که ثابت کرد ما تنها
نیستیم. تکیه گاهی که ثابت کرد ما تنها نیستیم و ما را از جنگ با خودمون
بیرون کشید و به دشمنی و جنگ با منشأ اصلی همه بدبختیهای ایران رسوند. در
مسیر خروجم از ایران مهاجرهای زیادی رو میدیدم که هم قدم با من از این
راهها میگذشتند. تو شرایط سخت با کمبود امکانات. همسفرهایی که فکر میکردم
که فقط توی اون مسیر کوتاه همسفریم و دیگر قرار نیست ببینمشون. ولی وقتی
امروز اینجا اومدم در کمال شگفتی جوونهایی رو دیدم، همسفرهایی رو دیدم که
با من از همون جادهها اومدن و امروز توی این گردهمایی بزرگ حضور دارند.
خوشآمد میگم به همه تان. ما امروز اینجا بهنمایندگی از هزاران جوان
ایرانی اومدیم که آرزوشون بود که امروز اینجا حضور داشته باشن. ما
اینجاییم تا فریاد اونها رو فریاد بزنیم و تعهد سرنگونی دشمنان ایران آزاد
رو به خلق قهرمان ایران و به برادر مسعود و خواهر مریم بدیم و فریاد بزنیم
ما آزادی را به ایران میبریم. چون خواهر مریم این نام ممنوعه و ترس آسا
برای دژخیمان به ما یاد داد که میتوان و باید. میتوان و باید، میتوان و
باید که مریم، مهر تابان را به سرزمینمان ایران ببریم و آن روز نزدیک است.
مرسی.
زهرا کهندل:
سلام به شما دوستان و حامیان عزیز مقاومت، سلام به برادران و خواهران
عزیزم در لیبرتی و سلام گرم به خواهر مریم و برادر مسعود عزیز که در هر
ثانیه و نفس با ماست. من زهرا هستم. خواهر پریا که دیروز بعد از 9سال دوری
اون رو اینجا در همین سالن دیدم. و صالح پدر قهرمانم و صالح پدر قهرمانم
است که از زبان پریا دربارهاش شنیدین. امروز برای اولین بار در این جمع
پرشکوه و عاشقان آزادی حضور دارم و تنها چیزی که میتونم بگم اینه که در
چهره تکتک شما و فریاد شما آینده یک ایران آزاد و رها از هر قید و بندی رو
میبینم. ایرانی که توی اون زندان و شکنجه در افسانه هاست و هیچ جایی
نداره. ما سازندگان آزادی ایرانیم و بیشک آینده از آن ماست.
شعار هزار اشرف جمعیت
وی در بخشهایی از این نامه مینویسد:
”سلام و درود بر نسلی که درد و رنج مقاومت را به جان خرید تا سعادت و خوشبختی را برای خلق به ارمغان بیاورد. و سلام درود بر شما که هر چه بیشتر در راه خلق فدا کردید، خود را بیشتر بدهکار مردم دانستید.
درست بر عکس آخوندهای حاکم بر ایران که هر چه بیشتر به مردم خیانت کردند خود را بیشتر طلبکار میدانند.
باز هزاران درود و سلام بر شما باد که زمانی که اضداد شما (آخوندها) در فکر دزدی و غارت و چپاول از مردم ایران، از هم سبقت میگرفتند، شما در فکر خلق تابلوی زیبای کهکشان بودید و آن را به بهترین شکل خلق کردید و ازین بابت هزاران بار خدای را شکر میکنم که بهترینها را نصیب ما کرده. و برای بار دیگر ثابت کرد که هر کس هرچه در راه آزادی و رهایی مردمش فدا بکند، بیشک چند برابر آن را پس میگیرد که کهکشان بزرگ از آن نمونه هاست اگر چنین نبود حیات و زندگی به چه دردی میخورد؟ و وجود خداوند عادل چه معنایی داشت؟
در شرایطی که یاس و نو امیدی ایران و منطقه را فراگرفته و هرکس به نور شمعی به چشم معجزه مینگرد آیا خلق کهکشان پر از ستارگان را میشود توصیف کرد؟
اما این همه زیبایی نه خلق الساعه بود نه بهصورت تصادفی خلق شده. باغی است که، باغبانش از جنس حنیف کبیر گرفته تا موسی و مریم و مسعود باشد و دهها هزار بهترین زنان و مردان مبارز وطن (که) با خون خود آن را آبیاری (می) کنند، و اگر باز نیاز باشد لحظهای کوتاه نمیآیند. و به یاد داشته باشیم اگر اشرف مقاومت نمیکرد و اگر لیبرتی پایداری نمیکرد و اگر زندانیان بزرگی مثل آقای صارمی و (غلامرضا) خسروی و حاج آقایی.. به چوبهدار بوسه نمیزدند، اگر صدیقه مجاوری و ندا حسنی... . در عشق خود شعلهور نمیشدند... . اگر خورشید هم بودیم به خاکستر تبدیل میشدیم.
ضمنا طبیعی و جای شک نیست که خفاشان شب پرست که بقای حیات خود را در ظلمت و تاریکی جستجو میکنند با علائم طلوع خورشید آشفته شده و خود را دیوانه وار به در و دیوار خواهند کوبید.
بعدازظهر یک روز، بعدازظهر یک روز در شهریور سال 60 پاسداران به خونه ما حمله کردن، پدرم رو در مقابل چشمان مادر و برادر هفت سالهام دستگیر کردند و چند روز بعد از اون مادرم رو دستگیر کردند. بعدها محمد برام تعریف میکرد و میگفت با سر و صدا از خواب پریدم، پاسداران با سلاح در اطرافم بودند. مادرم گفت محمد اینها اومدن منو ببرن و من دیگر برنمی گردم. گریه کردم. مادرم رو رها نمیکردم. پاسداران مادرم رو به داخل ماشین بردن و دیگر او را ندیدم. چند روز بعد برادر دیگرم مجید که شونزده ساله بود دستگیر شد. روز هشت مهر روزنامه اسامی 53 اعدام شده هوادار مجاهدین رو از جمله مادرم، پدرم و برادرم رو نوشته بود. شوکه شدم. راستی جرم اونها چی بود. هم 53نفر و هم اعدامهایی که دستهدسته روزها ده نفر و صد نفر به جوخههای تیرباران سپرده میشدند. جرمشون چی بود. هواداری از مجاهدین، توزیع نشریات اونا، کمک مالی و یا درمان بیماران مجاهدین. چون پدرم پزشک بود. یک چیز رو میفهمیدم، خیلی سخته ولی قیمت آزادیه. یاد حرف پدرم افتادم وقتی سال قبل پاسداران ماشینشو آتیش زدن گفت بابا وقتی کسی تصمیم میگیره برای آزادی کشورش مبارزه کنه، باید از همه چیزش بگذره. امروز ماشین آتیش میزنن، فردا ممکنه خونه تو مصادره کنن و یک روز باید جونتو برای اون بدی. آزادی که بدون قیمت به دست نمیآد.
همین حرف رو، همین حرف رو حالا زندانیان قهرمان گوهردشت در پیامشون در محکومیت حمله به لیبرتی گفتند که رسیدن به قله آزادی و حاکمیت مردمی البته صعودی سخت و پرهزینه است، چرا که کوهستان هموار وجود ندارد، پس آنچه باید هموار شود رنج سفر است و ناملایمات صعود. شش ماه بعد برادر بیست و هفت سالهام جواد که مهندس متالوژی دانشگاه صنعتی شریف بود زیر شکنجه بهشهادت رسید و ماه بعد تنها خواهرم مریم، بیست و چهار ساله به همراه همسرش بهشهادت رسید. از مادر و پدرم خواستند به تلویزیون بیان، علیه مجاهدین دروغها و اتهامات رژیم ساخته رو بگن، از جنایات رژیم حمایت کنند و در عوض اعدام نشن، حتی آزاد بشن. ولی هر بار در پاسخ یک حرف رو تکرار میکردن. اگر قیمت آزادی ایران اعدام ماست، اگر قیمت آزادی ایران یتیم شدن فرزند هفتساله ماست، ما را بکشید، ولی ما به جنایات شما صحه نمیگذاریم. ما از زندگی و خانوادهمان میگذریم تا آزادی و زندگی را برای همه مردم ایران به دست بیاوریم. درود بر آنها.
و حالا من میخواهم، حالا من میخواهم از طرف خانواده شهیدان به خواهران و برادرانمان در زندانهای ایران درود بفرستم و بگویم که صدای شما شنیده شد. برادرانم در زندان مرکزی زاهدان که گفتند در کشور ما ایران، در این سی وهفت سال رژیم به سرکوب زندانیان ادامه داده و کسی که لب به سخن بگشاید خفهاش میکنند. پیامهای زیبا و انگیزاننده از زندان گوهردشت وقتی خطاب به ما در اینجا گفتند شما فریاد آزادی خواهی مردم ایران را به گوش جهانیان میرسانید، همه با هم در جهت سرنگونی این رژیم هم صدا شویم و برادرمان علی معزی در زندان اوین که میگوید این گردهمایی ندای همبستگی و ایستادگی و ندای مظلومیت غیرقابل انکار مردم سرکوب شده ایران است. ایستادگی و پایداری زندانیان مقاوم در سنندج، ارومیه، کارون، وکیل آباد، زندانیان اهل تسنن، هموطنان عرب و کرد نشان داد که فرزندان دلاور ایران حتی در زندان هم از مقاومت برای آزادی و دموکراسی دست برنمیدارند و ما چه نسل خوشبختی هستیم که با مریم مقاومت به هر قیمت را انتخاب کردیم. نسل میتوان و باید. چقدر زیبا خواهر مریم ساعتهایی قبل گفتند ما مقاومت را انتخاب کردهایم در هر کجا و به هر شکلی که آرمان آزادی میطلبد، ما مقاومت را انتخاب کردهایم در هر کجا و به هر شکلی که آرمان آزادی میطلبد، ما مقاومت را انتخاب کردیم تا هر زمان که استبداد و ظلم باقی است و به این انتخاب افتخار میکنیم. آری، ما هم با او تجدیدعهد میکنیم که در هر کجا چه در زندانها، در هر شهر و روستا، در لیبرتی و در هر کجای دنیا تا آخرین نفس و آخرین قطره خون بهای آزادی ایران را بپردازیم تا این زیباترین وطن را آزاد کنیم. تا رسیدن مهر تابان آزادی به ایران، کسی که درمان حقیقی و پیامآور عشق برای مردم دردمند ایران است. به یاد همه گل سرخهای بر سر دار رفته و به امید آزادی ایران. (شعار خون شهیدانمان، رنج اسیرانمان...)
فرزاد مددزاده:
به نام خدا و به نام آزادی. با سلام و درودهای فراوان به شما یاران مقاومت. با درود به خواهر مریم و برادر مسعود عزیزم. من فرزاد مددزاده 31سالمه و بهتازگی از زندان آزاد شده و از ایران خارج شدم. 5سال در زندانهای رژیم بودم. خیلی از هم بندیهایم را جلوی چشمانم برای اعدام بردند. مجاهدین و مبارزینی هم چون علی صارمی، جعفر کاظمی، محسن دگمهچی، فرزاد کمانگر، فرهاد وکیلی، محمدعلی حاج آقایی، شاهرخ زمانی و منصور رادپور. برادر و خواهر عزیزم اکبر و مهدیه در نوزده فروردین سال 90 در اشرف شهید شدند. امروز، امروز بسیار خوشحالم که میتوانم در جمع بزرگ شما باشم و امروز با الهام از جان جانان، رهبر تاریخی مقاومت ایران بیش از هر روز مؤمنم که از آن ماست پیروزی، از آن ماست فردا.شعار هزار اشرف جمعیت
نامه زندانی سیاسی صالح کهندل
زندانی سیاسی صالح کهندل گردهمایی بزرگ مقاومت در پاریس را طلوع خورشید و کهکشانی از ستارگان توصیف کرد که منافع آن چون باغی پرگل به خلق و میهن میرسد.وی در بخشهایی از این نامه مینویسد:
”سلام و درود بر نسلی که درد و رنج مقاومت را به جان خرید تا سعادت و خوشبختی را برای خلق به ارمغان بیاورد. و سلام درود بر شما که هر چه بیشتر در راه خلق فدا کردید، خود را بیشتر بدهکار مردم دانستید.
درست بر عکس آخوندهای حاکم بر ایران که هر چه بیشتر به مردم خیانت کردند خود را بیشتر طلبکار میدانند.
باز هزاران درود و سلام بر شما باد که زمانی که اضداد شما (آخوندها) در فکر دزدی و غارت و چپاول از مردم ایران، از هم سبقت میگرفتند، شما در فکر خلق تابلوی زیبای کهکشان بودید و آن را به بهترین شکل خلق کردید و ازین بابت هزاران بار خدای را شکر میکنم که بهترینها را نصیب ما کرده. و برای بار دیگر ثابت کرد که هر کس هرچه در راه آزادی و رهایی مردمش فدا بکند، بیشک چند برابر آن را پس میگیرد که کهکشان بزرگ از آن نمونه هاست اگر چنین نبود حیات و زندگی به چه دردی میخورد؟ و وجود خداوند عادل چه معنایی داشت؟
در شرایطی که یاس و نو امیدی ایران و منطقه را فراگرفته و هرکس به نور شمعی به چشم معجزه مینگرد آیا خلق کهکشان پر از ستارگان را میشود توصیف کرد؟
اما این همه زیبایی نه خلق الساعه بود نه بهصورت تصادفی خلق شده. باغی است که، باغبانش از جنس حنیف کبیر گرفته تا موسی و مریم و مسعود باشد و دهها هزار بهترین زنان و مردان مبارز وطن (که) با خون خود آن را آبیاری (می) کنند، و اگر باز نیاز باشد لحظهای کوتاه نمیآیند. و به یاد داشته باشیم اگر اشرف مقاومت نمیکرد و اگر لیبرتی پایداری نمیکرد و اگر زندانیان بزرگی مثل آقای صارمی و (غلامرضا) خسروی و حاج آقایی.. به چوبهدار بوسه نمیزدند، اگر صدیقه مجاوری و ندا حسنی... . در عشق خود شعلهور نمیشدند... . اگر خورشید هم بودیم به خاکستر تبدیل میشدیم.
ضمنا طبیعی و جای شک نیست که خفاشان شب پرست که بقای حیات خود را در ظلمت و تاریکی جستجو میکنند با علائم طلوع خورشید آشفته شده و خود را دیوانه وار به در و دیوار خواهند کوبید.
زهره شفایی:
با سلام به همه شما. من زهره شفایی هستم، شاهدی از میان صدها هزار ایرانی که خانوادهشون توسط آخوندهای حاکم بر ایران اعدام شدند. پدر، مادر، دو برادر، خواهرم و همسرش همراه با صدوبیست هزار نفر از بهترین فرزندان مردم ایران اعدام شدند. از خانواده ما فقط من و برادرم محمد که در اون زمان هفتساله بود باقی موندیم که الآن محمد در رزمگاه لیبرتیه.بعدازظهر یک روز، بعدازظهر یک روز در شهریور سال 60 پاسداران به خونه ما حمله کردن، پدرم رو در مقابل چشمان مادر و برادر هفت سالهام دستگیر کردند و چند روز بعد از اون مادرم رو دستگیر کردند. بعدها محمد برام تعریف میکرد و میگفت با سر و صدا از خواب پریدم، پاسداران با سلاح در اطرافم بودند. مادرم گفت محمد اینها اومدن منو ببرن و من دیگر برنمی گردم. گریه کردم. مادرم رو رها نمیکردم. پاسداران مادرم رو به داخل ماشین بردن و دیگر او را ندیدم. چند روز بعد برادر دیگرم مجید که شونزده ساله بود دستگیر شد. روز هشت مهر روزنامه اسامی 53 اعدام شده هوادار مجاهدین رو از جمله مادرم، پدرم و برادرم رو نوشته بود. شوکه شدم. راستی جرم اونها چی بود. هم 53نفر و هم اعدامهایی که دستهدسته روزها ده نفر و صد نفر به جوخههای تیرباران سپرده میشدند. جرمشون چی بود. هواداری از مجاهدین، توزیع نشریات اونا، کمک مالی و یا درمان بیماران مجاهدین. چون پدرم پزشک بود. یک چیز رو میفهمیدم، خیلی سخته ولی قیمت آزادیه. یاد حرف پدرم افتادم وقتی سال قبل پاسداران ماشینشو آتیش زدن گفت بابا وقتی کسی تصمیم میگیره برای آزادی کشورش مبارزه کنه، باید از همه چیزش بگذره. امروز ماشین آتیش میزنن، فردا ممکنه خونه تو مصادره کنن و یک روز باید جونتو برای اون بدی. آزادی که بدون قیمت به دست نمیآد.
همین حرف رو، همین حرف رو حالا زندانیان قهرمان گوهردشت در پیامشون در محکومیت حمله به لیبرتی گفتند که رسیدن به قله آزادی و حاکمیت مردمی البته صعودی سخت و پرهزینه است، چرا که کوهستان هموار وجود ندارد، پس آنچه باید هموار شود رنج سفر است و ناملایمات صعود. شش ماه بعد برادر بیست و هفت سالهام جواد که مهندس متالوژی دانشگاه صنعتی شریف بود زیر شکنجه بهشهادت رسید و ماه بعد تنها خواهرم مریم، بیست و چهار ساله به همراه همسرش بهشهادت رسید. از مادر و پدرم خواستند به تلویزیون بیان، علیه مجاهدین دروغها و اتهامات رژیم ساخته رو بگن، از جنایات رژیم حمایت کنند و در عوض اعدام نشن، حتی آزاد بشن. ولی هر بار در پاسخ یک حرف رو تکرار میکردن. اگر قیمت آزادی ایران اعدام ماست، اگر قیمت آزادی ایران یتیم شدن فرزند هفتساله ماست، ما را بکشید، ولی ما به جنایات شما صحه نمیگذاریم. ما از زندگی و خانوادهمان میگذریم تا آزادی و زندگی را برای همه مردم ایران به دست بیاوریم. درود بر آنها.
و حالا من میخواهم، حالا من میخواهم از طرف خانواده شهیدان به خواهران و برادرانمان در زندانهای ایران درود بفرستم و بگویم که صدای شما شنیده شد. برادرانم در زندان مرکزی زاهدان که گفتند در کشور ما ایران، در این سی وهفت سال رژیم به سرکوب زندانیان ادامه داده و کسی که لب به سخن بگشاید خفهاش میکنند. پیامهای زیبا و انگیزاننده از زندان گوهردشت وقتی خطاب به ما در اینجا گفتند شما فریاد آزادی خواهی مردم ایران را به گوش جهانیان میرسانید، همه با هم در جهت سرنگونی این رژیم هم صدا شویم و برادرمان علی معزی در زندان اوین که میگوید این گردهمایی ندای همبستگی و ایستادگی و ندای مظلومیت غیرقابل انکار مردم سرکوب شده ایران است. ایستادگی و پایداری زندانیان مقاوم در سنندج، ارومیه، کارون، وکیل آباد، زندانیان اهل تسنن، هموطنان عرب و کرد نشان داد که فرزندان دلاور ایران حتی در زندان هم از مقاومت برای آزادی و دموکراسی دست برنمیدارند و ما چه نسل خوشبختی هستیم که با مریم مقاومت به هر قیمت را انتخاب کردیم. نسل میتوان و باید. چقدر زیبا خواهر مریم ساعتهایی قبل گفتند ما مقاومت را انتخاب کردهایم در هر کجا و به هر شکلی که آرمان آزادی میطلبد، ما مقاومت را انتخاب کردهایم در هر کجا و به هر شکلی که آرمان آزادی میطلبد، ما مقاومت را انتخاب کردیم تا هر زمان که استبداد و ظلم باقی است و به این انتخاب افتخار میکنیم. آری، ما هم با او تجدیدعهد میکنیم که در هر کجا چه در زندانها، در هر شهر و روستا، در لیبرتی و در هر کجای دنیا تا آخرین نفس و آخرین قطره خون بهای آزادی ایران را بپردازیم تا این زیباترین وطن را آزاد کنیم. تا رسیدن مهر تابان آزادی به ایران، کسی که درمان حقیقی و پیامآور عشق برای مردم دردمند ایران است. به یاد همه گل سرخهای بر سر دار رفته و به امید آزادی ایران. (شعار خون شهیدانمان، رنج اسیرانمان...)
علی مقدم: بی نام ونشان ها، به یاد مهدی نکوگویان
روزدوشنبه ۲۸ تیرماه خبردرگذشت
مهدی نکوگویان را شنیدم اشرف نشانی که بیش از چهل وپنج سال یارویاورمجاهدین
درتمامی شرائط ازقبل ازانقلاب تا فازسیاسی و نظامی و تا خارج ازکشور بود.
بی درنگ چهره افتاده و متواضع او بخاطرم آمد که همیشه ساکت بود و بی صدا
ولی همواره درحال کار و تلاشی بی وقفه و بی شائبه وبی رنگ. از آن نمونه
انسانهایی که آثارو نتیجه کارهایشان را درهمه جا میتوان دید ولی خودشان
را نه. تلاش کردم تا دربین فیلم های آرشیومان تصاویری از وی پیدا کنم ولی
تصویری پیدا نکردم. همان وضعیتی که بهنگام درگذشت مجاهد خلق کامبیزاشرفی
(سلیمان) برایم پیش آمده بود چون از اوهم فیلمی درآرشیومان پیدانمی کردم
اوکه شاخص کار بی نام ونشان بود وخلوص وظرفیت بالا و پرداخت بی چشم داشت
و...
ارزش هایی دردرون مجاهدین وجود
دارد که براساس آن معیارها افراد سنجیده میشوند اتفاقی نیست که پس ازفوت
مهدی با هر مجاهدی درمورد وی صحبت کردم بلااستثنا روی کاربی نام ونشان وی
انگشت گذاشتند. مهدی خیلی برای تهیه امکانات جهت استفاده درسازمان مایه
گذاربود ودرامر خرید و پرداخت پول برای مخارج سازمان بسیارحساس. دلسوزی
مهدی برای به هدر نرفتن بی خودی حتی یک سنت از پول های سازمان برای هرکس که
درجریان کارهای وی بود بسیارتحسین برانگیزبود وچشمگیر…. هنوز صدای صحبت
های برادر دررابطه با کاربی نام ونشان درنشست بزرگ اشرف درگوش جانم طنین
انداز است که داشت درمورد ویژه گی ها ی برادرمجاهد مان مرتضی احمدی که
سالهای سال در آشپزخانه مشغول پخت وپزغذا برای رزمندگان ارتش آزادیبخش بود و
روزقبل ازهمان نشست فوت کرده بود حرف میزد. برادر از بالاترین ارزش والای
مرتضی که بنام حسن آشپزخانه دربین ما شناخته شده بود می گفت و از کار بی
نام ونشان او طی این سالها ومن درحین شنیدن صحبت های برادر تصا ویر مرتضی
را بخاطرمی آوردم که همواره درحین کارجمعی درآشپرخانه با چهره ای عرق کرده
از حرارت آتش زیردیگ ها با لبخند شیرینی که همواره برلب داشت خندان به سوی
ما می آمد و ما را که از قسمتهای مختلف برای کارگری آمده بودیم دررابطه با
انجام کارهایمان در آماده سازی غذا توجیه می کرد. مرتضی ازآن دسته نفراتی
بود که فقط میتوانستی اورا دوست داشته باشی چون درتمامی وجودش خلوص ویگانگی
وپاک باختگی موج می زد و سراپا عشق بود ومحبت. برادر مسعود بخاطر ارزش
کارهای مرتضی درخواست کرد تا عکس او را بعنوان الگوبرروی دیوار سالن نشست
دراشرف نصب بکنند. اکنون سالها ی سال ازآن زمان می گذرد وسنت کاربی نام
ونشان درهمه جای سازمان و هوادارانش جاری و تکثیر شده است. پلک چشمهایم را
به آرامی می بندم. تصویر چهره پاک و بی آلایش مرتضی درقاب دیواری، درذهنم
به تصویر سلیمان دیزالو میشود و تصویر سلیمان به تصویر مهدی نکوگویان تبدیل
می گردد. کسانی که با مهدی کارمی کردند می گفتند درحالیکه بخاطر بیماری اش
نباید فعالیتی انجام میداد ولی هرچقدرکه به اودراین رابطه اصرار می کردند
قبول نمی کرد ودست ازکارنمی کشید و درهرفرصتی بدورازچشم همرزمانش مشغول
انجام کارهای مختلفی که بلد بود میشد، کاری بی وقفه و مداوم. بیماری هیچگاه
نتوانست تغییری درروحیه او ایجاد کند وهرکس درمورد بیماری اش با وی صحبت
می کرد جمله امام حسین درآخرین لحضات شهادتش را بیان می کرد که (اللهم رضا
ئن به رضائک وتسلیم لاامرک. خدایا راضی ام برضای تو وتسلیم هستم به امرتو.)
وه که چه پایان زیبائی است برای انتهای فیلم زندگی یک فرد که اینسان لبخند
برلب و روسپید به ملاقات پروردگار خود بشتابد وسرفراز به یاران وهمرزمان
گذشته اش بپیوندد. اشگ چشمانم را پاک می کنم تا بتوانم دست خط مهدی را بهتر
ببینم. چشمانم همچون حرکت دوربین فیلم برداری به آرامی برروی خطوط دست
نوشته مهدی حرکت می کند و کلماتش را می خواند... ... . باتمام توانم برای
سرنگونی رژیم منفور ولایت فقیه درکنارمجاهدین خواهم ایستاد و برای رساندن
خواهرمریم به میدان آزادی نبرد را تا تهران ادامه خواهم داد
به امید دیدار برادرمسعود. زنده باد مجاهدین، زنده باد آزادی، مرگ برولایت فقیه.
حرکات چشمانم برروی کلما ت آخردست نوشته مهدی متوقف میشود. به روح پاکش درود می فرستم و به پیمان او که پیمان تک تک مجاهدین و یاران اشرف نشانشان در سراسر جهان است می اندیشم و... .
به امید دیدار برادرمسعود. زنده باد مجاهدین، زنده باد آزادی، مرگ برولایت فقیه.
حرکات چشمانم برروی کلما ت آخردست نوشته مهدی متوقف میشود. به روح پاکش درود می فرستم و به پیمان او که پیمان تک تک مجاهدین و یاران اشرف نشانشان در سراسر جهان است می اندیشم و... .
قتـلعام زندانیان سیاسی در سال۶۷، جنایت علیه بشریت
 |
مزار شماری از شهیدان قتل عام 67 در خاوران |
سعود رجوی: «اصلا بحث این نیست
که خمینی چند نفر را اعدام کرده، بحث این است که باید دید چه کسانی را باقی
گذاشته است؟ مگر جنایتکاری خمینی حد و مرز میشناسد!؟ نه، اصلاً این طور
نیست. با ددمنشی کامل، با رذالت و هرزگی غیرقابل تصور، بیمحابا خون
میریزد. هیچ قاعده و قانون، هیچ نظم و نظام و هیچ حساب و کتابی را هم
نمیفهمد. اگر کسی این را باور نکند اصلاً خمینی و رژیم خمینی و مزدوران و
دژخیمان خمینی را نشناخته است».(23آذر67)
مرداد ماه
سال67 در تاریخ زندان و زندانی در رژیم خمینی از یاد نارفتنی است. از
نخستین روزهای این ماه خمینی به یکی از فجیعترین جنایات ضدبشری خود یعنی
قتلعام زندانیان سیاسی دست زد. زمینههای این کشتار بیرحمانه که یک توطئه
سیاه برای یک نسلکشی آشکار بود و به دستور خمینی انجام گرفت، از سالها
قبل فراهم شده بود. از روزهای نخستین مرداد ماه یک قتلعام سراسری از
زندانیان سیاسی به راه افتاد و تا چند ماه بعد ادامه یافت. هدف اصلی این
کشتار از بین بردن زندانیان مجاهدی بود که طی سالیان با مقاومت قهرمانانه
خود و تحمل سرفرازانه تمامی سختیها و شکنجههای قرونوسطایی دژخیمان برگی
زرین از مقاومت و فدا در تاریخ انقلاب نوین میهنمان را رقم زده بودند. در
این ایام سیاه هیأتهای مرگ خمینی
مرکب از سرسپردهترین عناصر وزارت اطلاعات، دادستانی رژیم و مسئولان
زندانها با تمهیدات و تدابیر شدید امنیتی، اجرای طرحی را که از سالها پیش
در نظر داشتند و از چند ماه قبل از مرداد67 تدارکش را دیده و مقدماتش را
آماده کرده بودند، بهطور متمرکز آغاز کردند. آنان در بهاصطلاح محاکمهیی
که چند دقیقه بیشتر به درازا نمیکشید حکم بدار آویختن مجاهدین اسیر را
صادر میکردند.
کمیسیون مرگ: مجاهد یا منافق؟
بنابه شهادت شاهدانی که توانستهاند بهنحوی از معرکه جان سالم به در
برند هیأت مرگ تنها یک معیار داشت. مجاهدین اسیر هویت سازمانی و تشکیلاتی
خود را چه بر زبان میآورند. «مجاهد» یا آن گونه که آنان میخواستند
«منافق». اولین سؤال، تعیینکننده سرنوشت زندانی این بود. اما حتی کسانی که
خود را مجاهد نمینامیدند تأمین جانی نمییافتند و سؤالات بعدی عاقبت آنها
را در یک نقطه متوقف میکرد. اینجا بود که حکم بهدار آویختن آنان با
قساوتی مافوق تصور که با هیچیک از موازین شناخته شده رفتار با اسیران و
زندانیان قابل تطبیق نیست صادر میشد. تهران، و زندانهایی همچون اوین و
گوهردشت البته مرکز این کشتار بودند. اما هیچ زندان و شهر و روستایی در
امان نماند. هیأت مرگ به تکتک آنها سر زد و تکلیف مجاهدین اسیر را یکسره
روشن کرد. هنوز هم ابعاد و اسرار این قتلعام هولناک در کم و کیف واقعیاش
ناشناخته است. هنوز هزاران خانواده از سرنوشت فرزندانشان بیخبرند. هنوز
رژیم آخوندها هیچ اطلاعی از سرنوشت هزاران زندانی سیاسی که نام و مشخصاتشان
در زندانها و دادگاههایش ثبت شده بود و محکومیتهای مشخصی داشتند، به
خانوادههایشان نداده است. این کشتار فجیع و بیسابقه با حکم کتبی،
دستورهای روزانه و نظارت مستقیم شخص خمینی صورت میگرفت. در سراسر
هفتههایی که این قتلعام جریان داشت، تمام پاسداران و مسئولان زندان در
آمادهباش کامل بهسر میبردند، تمام مرخصیها را لغو کرده بودند و جز یک خط
تلفن که در اختیار «کمیسیون مرگ» قرار داشت، هیچ امکان ارتباطی دیگری وجود
نداشت. به کارکنان اداری و نگهبانان و پاسداران دستور میدادند تا در
حلقآویز زندانیان شرکت کنند و بر سر و سینه شهیدان حلقآویزشده مشت
بکوبند؛ تا هرکس چنان در این قساوتها شریک و آلوده باشد که اسرارشان را
برملا نکند. تنها معدودی از زندانیان که شاهد مستقیم صحنه این اعدامها
بودهاند، جان بهدر بردهاند. برخی از شاهدان در اثر روبهروشدن با آن
صحنههای فجیع تعادل روانی خود را از دست داده بودند و تا ماهها بعد قدرت
سخنگفتن درباره آن را نداشتهاند. تعداد انگشتشماری از این شاهدان
توانستند از جهنم آخوندها خارج شوند و در مقابل مراجع بینالمللی شهادت
بدهند. کثرت اعدامها چنان بود که از جمله هنگام حمل و نقل شهیدان به گورهای
جمعی در حوالی علیآباد قم پیکر یکی از زنان مجاهد از وانتی که مملو از
پیکرهای شهیدان بود بر زمین افتاد. پاسداران شماری از شاهدان را دستگیر و
تهدید کرده بودند تا موضوع را در جایی نقل نکنند.
سازمان مجاهدین خلق ایران
در سال1378، کتاب ارزشمندی با نام قتلعام زندانیان سیاسی شامل اسناد و
گزارشهای مستند درباره هولناکترین جنایت رژیم خمینی به چاپ رساند. این کتاب
بر اساس اطلاعات و تحقیقات انجامشده در داخل کشور و استفاده از گزارشهای
زندانیان ازبندرسته تنظیم شده و شامل سه بخش است. بخش نخست اسامی و مشخصات
3210 زندانی مجاهد قتلعام شده را به انضمام 201عکس آنان در برمیگیرد.
گردآوری این لیست طی سالیان اخیر صورت گرفته است. کاری دشوار و پرخطر که
ضرورت رعایت مسائل امنیتی بازگویی آنرا نامقدور میکند. همین اندازه اشاره
کنیم که شماری از اسیران مجاهد و سایر هواداران مجاهدین که در کار
جمعآوری و تکمیل این اسامی و عکسها و گزارشها در داخل کشور شرکت داشتند،
در این مسیر جان باختهاند.
شیوههای کشتار
شایان یادآوری است که هنوز هم رژیم از انبوه قربانیان انفجار مهیب آبانماه67 در زندان اوین ،
هیچ نشانهیی به جایی نداده است. گزارشهای متعدد حاکی از قتلعام تعداد
بسیار زیادی مجاهد در این انفجار است. آمار واقعی شهیدانی که در اثر این
نحوه اعدام جان باختهاند، نامشخص است. از انبوه شهیدانی که در ملأعام
حلقآویز شدند، جز نام اندکی از آنها بهدست نیامده است. گزارشهای متعددی
که از حلقآویز کردن دستههای7 تا 20نفری مجاهدین از کرمانشاه و هرسین و
ایلام و دزفول و گرمسار و ساوه و ورامین و کرج تا تبریز و مشهد و بندرعباس و… رسیده، نشان میدهد که در زمستان سال67 بسیاری از زندانیان سیاسی را نیز با عنوان محکومان دادگاه مواد مخدر
در ملأعام بهدار آویختهاند. از شهیدان این لیست، 35درصد در تهران و
بهطور عمده در زندان اوین بهشهادت رسیدهاند. 14درصد در زندان گوهردشت و
46درصد دیگر در شهرستانهای سراسر کشور و محل شهادت 5درصد آنها نیز نامشخص
است.
زندانیان ازبندرسته، شواهدی ارائه میکنند که نشان میدهد در
زندان گوهردشت تا 25شهریور67، حداکثر 300تن باقی مانده بودند که به اوین
منتقل شدند. گزارشهای موثقی از انتقال 860جسد، از اوین به بهشتزهرا، تنها
در روزهای 22 تا 26مرداد67 در دست است. همچنین در 3بند زندان زنان اوین،
80درصد خواهران مجاهد را تا شهریور67 بدار آویخته یا تیرباران کردهاند.
این لیست همچنین نشان میدهد که بیش از 40درصد شهیدان این لیست در فاصله
کمتر از سه هفته در مرداد ماه67 اعدام شدهاند. در این لیست از آمار شهیدان
آبان67، فقط نام 334تن ذکر شده است. حال آنکه گزارشهای موثقی در دست است
که نشان میدهد در این ماه، تنها در چند شهر از جمله، طی یک نوبت در زندان
ارومیه 400تن، طی یک نوبت در زندان رشت بیش از250تن، و طی یک نوبت در زندان
مشهد 84تن اعدام شدهاند. از شهیدانی که نامشان در این لیست آمده است،
رژیم آخوندها تنها از اعدام 354تن در رسانههایش خبر داده است.
شهیدان قتلعام از 13 تا 60ساله
در میان این شهیدان، نوجوانان 13 تا 15ساله نیز دیده میشوند. نمونههایی
که از یکسو گواه وحشیگری آخوندهاست که حتی نوجوانان 13ساله را هم به
زندان میاندازند و بدار میکشند و از سوی دیگر گواه بیداری، آگاهی و اراده
استوار نسلی است که به هر قیمت در برابر این رژیم ایستاده است. از میان
آنهایی که سنشان مشخص شده، 25درصد اسامی جوانان زیر 25سال را در برمیگیرد و
58درصد تا 30سال سن داشتهاند. در میان آنان، جوانان بسیاری همچون سعید
دانیالی، احمدعلی وهابزاده، مسعود دارابی از 13سالگی در زندان بودهاند.
البته 29درصد اسامی این لیست سنشان مشخص نیست. 20تن از این شهیدان 50 تا
65ساله بودهاند، که از جمله شامل 2مادر، یکی 60ساله از جهرم به نام سادات
حسینی که در شیراز اعدام شده، و دیگری مادر شکری که پس از شهادت فرزندانش
علیه رژیم دست به افشاگری زد و دستگیر شد. او را در حالیکه بر اثر شکنجه
به مرز فلج شدن رسیده بود، در قائمشهر تیرباران کردند. دو تن از پدران
سالخورده و دریادل از گیلان و مازندران، یکی کشاورز 60ساله، پدر حسینپور
در آستانه اشرفیه که شیدای «مسعود» بود و محمد ابراهیم رجبی 58ساله، در
گرگان که دخترش پروانه رجبی را در سال60تیرباران کردند و از سال62 در زندان
بود. امیرهوشنگ هادیخانلو از ارومیه در 64سالگی و پدری بهنام مهدی فتاحی
مغازهدار اهل اسلامآباد که به حمایت از فرزندان مجاهدش برخاسته بود؛ از
آن جملهاند. در میان این قهرمانان بسیاری چهرههای مبارزاتی و مردمی
میدرخشند که تنها به ذکر چند نمونه اکتفا میکنیم: شماری از زندانیان
سیاسی رژیم شاه همچون اشرف احمدی، محمد گلپایگانی، غلامعلی رهبری، علی
تاب، مهدی جلالیان و پرویز ذوالفقاری وجود دارند. شاهدان عینی گفتهاند، در
حالی که رژیم مدعی بوده است پرویز از زندان فرار کرده و خودش، خودش را دار
زده در سراسر بدن او جای سوزاندن با اتو دیده میشد و شکمش را نیز بهصورت
فجیعی دریده بودند.
تنوع شغلی و پراکندگی جغرافیایی
در میان این شهیدان، تنی چند از کاندیداهای انتخاباتی سال58 از جمله،
زهره عینالیقین از اصفهان، فاطمه زارعی از شیراز و شهباز شهبازی، پیرو
راستین مصدق و کاندیدای انتخابات مجلس بررسی قانون اساسی در سال58 از رودسر
و نخستین معاون استانداری گیلان در چند ماه اول پس از انقلاب که از سالها
پیش از انقلاب به مبارزه با دیکتاتوری شاه پیوسته بود؛ بهچشم میخورد. او
در 60سالگی بههمراه فرزند مجاهدش علی شهبازی در مردادماه سال67 بهشهادت
رسید، فرزند دیگرش نیز در سال60تیرباران شده بود.
در میان پرسنل
نظامی هوادار مجاهدین، باید از دلاورانی همچون سرهنگ میرفخرایی، سرگرد
خلیل مینایی، سرگرد مقصودی و تکاور نیروی دریایی مرتضی میرمحمدی نام برد.
همچنین شایسته است از محمد میرزامحمدی درجهدار پیشین شهربانی یاد کنیم که
در سال53 از شهربانی استعفا نمود، در انقلاب بهمن57 فعالانه شرکت کرد، و
در دوران خمینی نیز با تأمین سلاح و مهمات به یاری مجاهدین برخاست. غلامرضا
میرزامحمدی پسر این پدر پاکباز، از فرماندهان واحدهای عملیاتی مجاهدین، در
سال61 طی درگیری بهشهادت رسید. با آنکه اطلاعات و مشخصات مربوط به شغل
بخش اعظم این شهیدان کامل نیست، اما در میان آنان از همه اقشار مردم و
صاحبان حرف و مشاغل گوناگون دیده میشوند. بخش عمده این شهیدان را
دانشجویان، دانشآموزان و جوانان انقلابی تشکیل میدهند که تمام هستی خود
را وقف مبارزه برای آزادی کرده و مجاهدت و مبارزه برای نجات خلق و میهنشان
را برگزیده بودند. بسیاری از آنان قبل از اسارت در مدارس و دانشگاهها تحصیل
میکردهاند. یکی دیگر از نکاتی که از بررسی این لیست مشخص میشود تنوع
شغلی شهیدان است. در میان شهیدان قتلعامسیاه سال67، از کارگر گرفته تا
کشاورز و پیشهور، صاحبان مشاغل آزاد، کارمندان کشوری و لشکری، پزشکان و
کادر درمانی، افسران و پرسنل نظامی، کارشناسان فنی و اداری، صاحبان حرف و
صنایع و معلمان و دبیران و استادان دانشگاه دیده میشود که خود نشاندهنده
طیف گسترده اجتماعی حامیان مقاومت عادلانه میهنمان میباشد. از جمله دکتر
حمیدهسیاحی و دکترمعصومه (شورانگیز) کریمیان که به همراه خواهرش مهری در
زندان اوین بهشهادت رسید و دو پزشک از متخصصان ارزنده میهن به نامهای دکتر
طبیبینژاد، 55ساله و دکتر فیروز صارمی، 60ساله، متخصص بیماریهای سرطانی
که آنها را در تبریز، در ملأعام بهدار آویختند. شماری از هنرمندان و
قهرمانان آزاده ورزشی ایران، از جمله ابوالقاسم محمدیارژنگی استاد موسیقی و
آواز ایرانی، فروزان عبدی، عضو تیم ملی والیبال زنان ایران، مهشید (حسین)
رزاقی قهرمان تیم ملی فوتبال امید ایران و جواد نصیری عضو تیم ملی
شمشیربازی و دو ورزشکار محبوب و صاحبنام دیگر یکی قاسم علی بستاکی از اراک
و عباس خورشیدوش از همدان در زمره این شهیدانند.
در میان آنهایی که
در این لیست تحصیلاتشان مشخص شده، 15درصدشان دارای مدارک تحصیلی دانشگاهی
هستند. از نظر پراکندگی جغرافیایی نیز در سراسر ایران هیچ روستا و شهر و
استانی نیست که از چندتن تا چند صدتن در این حماسه پایداری میهنی در برابر
ارتجاع خونآشام شهیدی تقدیم نکرده باشد. شهرهای بزرگی همچون تبریز و
ارومیه و رشت و لاهیجان و انزلی و آستانه و صومعهسرا و رودسر گیلان تا
ساری و بابل و قائمشهر در مازندران و کرج و مشهد و سبزوار و سمنان و شاهرود
و اصفهان و کاشان و کرمانشاه و همدان و زنجان و ایلام و مسجدسلیمان و
اندیمشک و اهواز و آبادان و شیراز هر یک شهیدان بسیاری تقدیم کردهاند.
شهیدان مناطقی چون فهلیاننورآباد ممسنی در جنوب ایران و هفشجان و سیسخت
یاسوج در مرکز ایران و کوچصفهان در گیلان و گرگرجلفا در شمالغربی و
روستاهای توابع بندرگز و ترکمنصحرا در شمالشرقی و پاوه و نقده و اشترینان
در غرب ایران و زادگان روستاهای اطراف زابل و زاهدان و بندرعباس و بوشهر و
بهبهان را در بر میگیرند.
خانوادههایی که چندین عضو خود را نثار آزادی کردند
در خیل شهیدان قتل عام شده با بسیاری نامهای مشابه مواجه خواهید شد که
اعضای یک خانواده بودهاند و تمام فرزندانشان را در این قتلعام فدا
کردهاند اما اسامی کوچک شهیدان مشخص نیست. خانوادههای حاجیاصفهانیجهرمی
در شیراز، اردشیری در کازرون و قدیری در تبریز از آن جملهاند. جای آن است
که در یادواره این حماسه پرشکوه پایداری و شرف از خانوادههایی یاد کنیم
که بعضی تا 10شهید و بعضی دیگر از 3 تا 5شهید و شماری دیگر آخرین فرزند خود
را نثار آزادی و سرفرازی خانواده بزرگ ایران کردهاند: خانواده قهرمان
شجاعی از شهرکرد، که در این لیست نامهای نسرین و مراد و قربان شجاعی را
ملاحظه میکنید، تا کنون 12شهید تقدیم کرده است. از خانواده احمدی اهل
آبادان، فریبا و فرحناز و محمد، روز 13مرداد در اصفهان و منصور احمدی در
شهریور67 در شیراز اعدام شدند. از خانواده خسروآبادی در سبزوار، 3شهید به
نامهای منصور و مسعود و طیبه در مرداد ماه سال67تیرباران شدند. مجاهد شهید
طیبه خسروآبادی دخترعموی این شهیدان است. در مرداد ماه67، عصمت، فاطمه و
حسین ادبآواز در همین جریان قتلعام در زندان شیراز به استقبال جوخه اعدام
رفتند و به خواهر قهرمانشان، شهید مقدس گوهر ادبآواز پیوستند. خواهر
مجاهد اقدس همتی هفتمین شهید خانواده همتی از سمنان است که بههمراه همسرش
مجاهد شهید حسین مؤکدی در آبانماه67 در اوین تیرباران شد. پیش از آنها، در
سال61، عباس همتی (فرمانده بابک) را در ملأعام تیرباران کرده بودند، فرزند
دیگر خانواده، نعمتالله، را در سال63 بدار آویخته بودند. مریمالسادات
حسینی همسر عباس در حالیکه باردار بود، در مهرماه61، حین درگیری مسلحانه
با پاسداران در اراک بهشهادت رسید. زهرا همتی از شهیدان عملیات بزرگ
چلچراغ است و پدر خانواده حاجرضا همتی حین درگیری لفظی با پاسداران در
مقابل زندان سکته کرد و به فرزندان مجاهدش پیوست. با شهادت دکتر منصور
حریری و محسن حریری، خانواده حریری از رشت، 5شهید به انقلاب مردم ایران
تقدیم کردند. در خانواده دیگری به نام حریری از زنجان، جعفر حریری از
شهیدان آذرماه67، ششمین شهید این خانواده است. احمد غلامی ششمین شهید
خانواده غلامی از قائمشهر، حسین داوودی، ششمین شهید خانواده داوودی از بابل
و علیاکبر ابراهیمپور ششمین شهید خانواده ابراهیمپور از گرگان هستند.
ابوالفضل و مینا هاشمیان از قزوین در قتلعام سال67 به برادرانشان،
غلامحسین و مجتبی و حبیب پیوستند که در سالهای 60 تا 63 بهشهادت رسیده
بودند.
طهمورث رحیمنژاد، استاد دانشگاه، هفتمین شهید و تنها
بازمانده خانواده قهرمان رحیمنژاد در گرگان بود. پیش از او تهمینه، ترانه،
فریدون، عزیزالله و همسرش فریبا آجیلی در سالهای 60 تا 63 بهشهادت
رسیدند. تهمینهرحیمنژاد و همسرش طهمیرصادقی، از قهرمانان عاشورای
19بهمن60، بودند که در رکاب سردار خیابانی و اشرف شهیدان بهشهادت رسیدند.
با حسین و مصطفی میرزایی از همدان، شمار قهرمانان شهید این خانواده به 7تن
رسید. فرهنگ فدایینیا، چهارمین شهید خانواده از اهواز، ناهید تحصیلی،
چهارمین شهید خانواده از تهران، غلامرضابزرگانفرد، چهارمین شهید خانواده
از تهران، فخری آزموده لکامی، چهارمین شهید خانواده از رشت و… بسیار
خانوادههای دیگر، هر یک جلوهیی از رود خروشان خون شهیدان و سرمایههای
آزادی و پیروزی انقلاب نوین مردم ایرانند.
باید اقرار کرد که
تصویر ارائه شده بسیار ناقص است. چرا که بهدلیل قتلعام گسترده در
زندانهای مختلف و شیوههای عملکرد دژخیمان و نقل و انتقالهای گسترده
اطلاعات رسیده محدود است. بهخصوص اطلاعات رسیده از وضعیت و کم و کیف
کشتارها در شهرستانها بسیار ناقص است. زیرا در بسیاری از شهرستانها چنان
کشتاری انجام شده که حتی یک مجاهد نیز جان به در نبرده است. بهعنوان مثال
یک گزارش از مشهد حکایت از 159 اعدام در یک شب میکند. مطابق گزارشهای دیگر
دژخیمان خمینی تنها در شب عید غدیر
آن سال، 350نفر را بدار آویختهاند. یکی از جلادان زندان وکیلآباد در یک
تماس تلفنی به مرکز گزارش داده است: «موجودی مشهد تمام شد». وضعیت در
شهرستانهای دیگر نیز به همین قرار بوده است. در گزارشی از شیراز آمده است:
«وقتی خبر کشتارها به مردم و خانوادههای اسیران رسید به زندان مراجعه
کردیم. جلادان گفتند: «آیا انتظار دارید به شما نقل و نبات بدهیم؟ ما در یک
روز، یک جا 860نفر را کشتیم. شما هم اگر مجلس ختم بگیرید خانهتان را با
بلدوزر صاف میکنیم». گزارشهای رسیده از اصفهان نیز حاکی از اعدامهای بسیار
است. در یک گزارش دیگر صحبت از 2هزار اعدام کردهاند. در گیلان نیز مردم
به یکدیگر خبر میدادهاند که 3هزار نفر اعدام شدهاند. این شایعات خود
مبین گستردگی و وسعت اعدامهاست. گزارشهای دیگری از سایر شهرستانها در دست
است که نشان میدهد: در شاهرود در یک گور جمعی اجساد 65نفر پیدا شده است،
در گچساران در یک نوبت 30نفر را اعدام کردهاند، در سنقر 15نفر، در
خرمآباد (در آبانماه) 150نفر، در قائمشهر (در آبانماه) 70نفر، در ابهر و
خرمدره 14نفر، در کازرون در یک نوبت 11نفر و در یک نوبت دیگر 25نفر، در
اراک 23نفر و در همدان 37نفر اعدام شدهاند. با وجود این گزارشهای به دست
آمده همگی حاکی از مقاومت قهرمانانه زندانیان است.
از جمله در یک گزارش از دزفول آمده است: «حسین اکسیر معلم روستای سیاه منصور دزفول از مجاهدینی بود که در مقاومت در زندان یونسکو
شهره خاص و عام بود. دژخیمان به او میگویند اگر از گذشتهات اظهار ندامت
کنی عفو خواهی شد و او با دلاوری پاسخ میدهد: «اگر دستم باز شود بزرگترین
عفو را من به شما خواهم داد و همگیتان را به جهنم خواهم فرستاد». بار دیگر
دژخیمی به او میگوید: «اگر توبه کنی مورد بخشش واقع خواهی شد» و حسین
قهرمان که سرشار از عشق به مردمش بود پاسخ میدهد: «گناهان من وقتی بخشیده
میشود که یک سلاح به من بدهید تا مزدورانی را که دانشآموزان معصوم را بر
روی میدانهای مین میفرستند اعدام کنم».
در گزارشی که درباره مظاهر
حاجی محمدی از زندان بابل موجود میباشد، آمده است: «او را در حالی به
دادگاه بردند که بر اثر شدت شکنجهها حالت طبیعی خود را از دست داده بود و
بهصورت یک بیمار روانی در زندان بهسر میبرد. مظاهر شبها آن چنان سرش را
به دیوار سلول میکوبید که تمام دیوار از خون سرش رنگین شده بود. او در
تمام مدت بیماری خود فریاد میزد: «خمینی، خمینی است. هیچکس نمیتواند جای
او را بگیرد». او را با همین حال به دادگاه میبرند و از او میخواهند که
توبه کند. اما او با دلیری و استواری بیمانندی میگفت: «من مدتهاست که
منتظر شهادت هستم». و با این حرف شهادتی پرافتخار را برای خود میپذیرد.
حبیب، برادر مظاهر، نیز از جمله تیربارانشدگان است».
Subscribe to:
Posts (Atom)